Terwijl Sem antwoord geeft op vragen, valt op dat hij eigenlijk amper stottert. "Maar soms is het minder en soms is het meer", vertelt hij. Sem vindt het vooral fijn om samen te zijn met kinderen die ook stotteren, want dan kunnen ze erover praten. Hij heeft al een vriendje gemaakt, Milan, met wie hij samen gaat basketballen. "Als we dat samen doen, dan zijn we meer aan het basketballen, dan aan het stotteren.

Ook de elfjarige Milan heeft al veel opgestoken van het kamp: "Dat stotteren eigenlijk niet uitmaakt en hoe je ermee om kan gaan. Kinderen die stotteren, moet je gewoon laten uitpraten en niet boos worden." Want dat het impact heeft op Milan blijkt als hij zegt dat hij soms wel eens boos wordt in zijn hoofd, als hij stottert.

Milan denkt dat het kamp hem meer zelfvertrouwen geeft omdat hij ziet dat er meer kinderen stotteren. Hij heeft het goed naar zijn zin: "Het is heel erg leuk en fijn om samen te zijn met kinderen die ook stotteren, want dan kan je er samen over praten."

De kinderen kwamen maandag nog wat timide binnen, maar ondertussen is het een vrolijke boel op het stotterkamp, zegt Femke de Smit, logopediste uit Tilburg en een van de begeleiders.

Volgens haar is de kans klein dat de kinderen van zeven tot twaalf nog van het stotteren afkomen, maar kan het kamp ze wel weerbaarder maken. "Ze leren hoe ze moeten reageren op onhandige reacties over stotteren en leren hoe om te gaan met vervelende situaties. Kinderen kunnen heel verdrietig en boos zijn als ze stotteren. Wat wij ze dan leren, is hoe ze daarmee moeten omgaan, met bijvoorbeeld rollenspellen."

Dat zo'n stotterkamp helpt, weet Femke uit ervaringen van ouders: "Dat kinderen bijvoorbeeld zelf meer initiatief nemen en zelf iets durven te bestellen in een restaurant, wat ze eerst niet durfden. In Amerika, waar deze kampen al twintig jaar bestaan, blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek dat de kinderen er sterker uit komen. Uiteindelijk krijgt het stotteren veel minder invloed op het dagelijkse leven van kinderen."