'Hup, Ajax, hup, rood-witte schare, dapp`re strijders fier en koen, geen club die ons kan evenaren... Rood en wit wordt kampioen!'

Paul woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in Sint-Oedenrode. Een echte Brabander is hij, de zachte g is onmiskenbaar aanwezig, maar zijn hart klopt al sinds hij een kleine jongen was voor het rood-wit van de Amsterdamse club.

"Nouri was voor mij na Johan Cruijff het grootste talent uit de Ajax-opleiding", vertelt hij. "De mensen gingen niet naar Ajax kijken, maar naar Nouri, en de tribunes waren ongekend vol. Hij had alles in zich om de grootste te worden. Helaas heeft hij dat nooit echt kunnen waarmaken."

De manier waarop Appie in het leven stond en zich opstelde, dat sprak Paul heel erg aan. "Hij was de vrolijkheid zelve en maakte plezier op het veld. Dat spatte er bij hem vanaf, vreugde en plezier."

Appie Nouri kreeg in 2017 tijdens een oefenwedstrijd in Oostenrijk op het veld een hartstilstand. De jonge middenvelder liep ernstige en blijvende hersenschade op, mogelijk veroorzaakt door medische fouten.

Voor Paul kwam de inktzwarte bladzijde in de voetbalgeschiedenis als een emotionele dreun. "Best stom, want ik kende hem niet persoonlijk, maar het raakte me en dat doet het nog steeds", zegt hij zachtjes terwijl hij z'n tranen wegveegt. "Hij was een icoon, hoe jong hij ook was."

Voetbal betekent zo'n beetje alles voor hem. Het was z'n eerste liefde, nog voor de meisjes kwamen. "Vanaf mijn 13e was ik gek op Ajax. In die periode wonnen ze de Champions League en dan is het makkelijk verliefd worden, als het goed gaat. Als jochie spaarde ik flink voor een kaartje dat je bij de sigarenboer kocht, en dan met de trein naar Amsterdam voor de wedstrijd."

Zijn broer koos voor een cluppie dichterbij en staat al jaren bij PSV op de tribune te juichen. "We vinden elkaar nog steeds aardig, hoor", lacht Paul.

Zijn eerste tattoo, achter op zijn rug, is ook van zijn geliefde voetbalclub. 25 was hij toen. Later volgden er meer, altijd zorgvuldig overwogen en uitgekozen. "Voor alles moet het juiste moment zijn", zegt hij. Op zijn arm staan ook de Westertoren en de poes van het gezin in inkt. "Je kunt wel voor een leeuw kiezen, maar heel de wereld loopt tegenwoordig met een leeuw op z'n lijf."

De tatoeage van Nouri was geen opwelling. Paul heeft ervoor gespaard, net als voor de voetbalkaartjes destijds. "Voor mijn werk bij een bekende beddenfabrikant kom ik bij de mensen thuis en dan krijg ik regelmatig een fooi toegestopt. Dat geld ging in een potje, net zolang totdat ik genoeg bij elkaar had voor de tattoo."

Paul heeft nooit een negatieve reactie op zijn tattoo gehad. "En dat siert mensen. Er is iets ergs gebeurd met die jongen, en dat bracht mensen samen. Er is respect voor elkaar. Ik praat graag over Nouri. Hij mag niet vergeten worden, vind ik."