In januari heeft hij met zijn stichting een nieuwe reis op de planning staan, naar Tanzania. Doel: in een ander land nog meer mensen op de been helpen.

Frank reist samen met chirurg Carroll Tseng uit Etten-Leur. De twee Brabantse artsen hebben al veel meegemaakt in Afrika. "Je ziet daar dingen die je niet voor mogelijk houdt.” En het contrast met Nederland is groot. Zo groot dat Frank het niet voor elkaar kreeg om na terugkomst carnaval te gaan vieren in het dorpshuis in Leende. "Ik ben weer snel weggegaan en Ik heb zelf nooit meer carnaval gevierd."

Frank werd met name geraakt door de mentaliteit van de mensen in de wachtkamer. “Die zat aan het eind van de dag nog helemaal vol met mensen die een hele dag hadden gewacht", vertelt hij. “Er kwam iemand van het ziekenhuis die in zijn handen klapte en riep dat ze moesten vertrekken. Iedereen stond gewoon rustig op en mensen gingen weg zonder morren. Dat zou je hier in Nederland eens moeten proberen.”

En dus had Frank wat moeite met een patiënt toen hij terugkwam in zijn ziekenhuis in Weert en daar weer zijn diensten ging draaien: “Die meneer was boos omdat ik een half uur uitliep.” En toen floepte het eruit bij Frank: “Wees blij dat je niet in Afrika bent.” Frank bood zijn excuses aan. Maar toen de patiënt hoorde van de missie in Afrika, was hij degene die een excuusbrief schreef. Met een donatie voor een volgende missie.

Die volgende missies kwamen er. Frank en Carroll reisden veelvuldig af naar Burkina Faso. “Je hebt daar kinderen met extreme ondervoeding”, vertelt Carroll. “Wondjes genezen niet goed, vervuiling reist naar de botten en er komen dan overal botontstekingen. Kinderen zijn dan zo verzwakt dat we ze niet kunnen opereren.”

De dokters kregen het idee om krachtvoeding te verzamelen in Nederland. “Die krachtvoeding kwam van overleden kankerpatiënten", vertelt Carroll. “Het mag niet terug naar de apotheek, dus gebruiken wij het.”

Frank gebruikt nu grote delen van zijn vakantiedagen om naar Afrika te reizen. Ook de gepensioneerde Carroll, die bijna 80 is, reist mee. Maar Burkina Faso is te gevaarlijk geworden. Er zijn spanningen en het land heeft veel binnenlandse vluchtelingen. Nu willen Frank en Carroll een ziekenhuis in Tanzania gaan helpen. “We hebben wel het ziekenhuis in Burkina Faso met een gerust hart achter kunnen laten, het is een operationeel ziekenhuis”, zegt Frank.

De nieuwe missie gaat in januari van start. Frank en Carroll hopen nog donaties binnen te halen met de stichting HelpAfrikaopdebeen. Goede spullen kunnen meenemen, is van levensbelang. “Je bent hier de luxe spullen gewend. De zaag doet het altijd”, legt Frank uit. Maar in Afrika is er geen plan B. “Je moet veilig en simpel opereren, met zo min mogelijk risico, Want als het misgaat, heb je de spullen niet.”

Dat betekent dat niet alle kinderen geholpen kunnen worden. Zo werden de dokters geconfronteerd met een jongetje dat op handen en voeten liep. “Een vergroeide ruggenwervel”, zegt Frank. “In Nederland zou dit kindje geholpen kunnen worden, maar in Afrika is het te gevaarlijk.”

Ook vertelt Frank over het verlies van een patiënt die een beenoperatie had ondergaan. “Hij had twee jaar met een gebroken been gelopen, omdat hij uit een boom was gevallen. Helaas had hij ons niet verteld dat hij maagproblemen had. Hij kreeg een maagbloeding en we hadden daar geen spullen. Hij overleed. In Nederland was er meteen een andere specialist bijgekomen die in de maag het bloedvat had dicht weten te branden, geen probleem.”

Het valt niet mee voor een dokter om een patiënt op een onnodige manier te verliezen. Maar voldoening is er ook. “Het is een mooi vak”, zegt Carroll. “We helpen veel mensen. Het is misschien een druppel op een gloeiende plaat. Maar je maakt een enorm verschil in het leven van honderden mensen.”

Frank is trots op een landarbeider die dankzij een ingreep niet meer over een akker hoeft te kruipen. “Hij kan weer lopen en heeft zijn eigen bedrijf gestart, een brommerwerkplaats. Mensen zijn zo dankbaar en kunnen zichzelf weer redden.”