Joan ontvangt me bij haar thuis in Helmond. De koffie pruttelt, hond Saar ligt kwispelend in de bench - "Als ik haar eruit haal, springt ze ons zowat omver van enthousiasme, dus daarom maar even zo" - en aan de muur hangen foto's van mooie gezinsmomenten. Meestal is zo'n warm huis het verlengstuk van de bewoners, maar Joan is gespannen. Ze heeft een verhaal te vertellen dat zo gruwelijk is dat het je de adem beneemt.

"Twintig jaar geleden had mijn zus een vriendje, Brian*. Ze was toen 21. Femke* werd twee jaar lang zwaar door hem mishandeld, zowel fysiek als mentaal. Niemand wist van iets, ze durfde niets te zeggen. De klappen en trappen die hij gaf, waren heel doordacht. Hij mishandelde haar eigenlijk nooit in het gezicht, want dat zou zichtbaar zijn voor anderen."

"Maar als dat wel gebeurde, als hij Femke zo had toegetakeld, dan kon mijn moeder de klok erop gelijkzetten dat ze een belletje kreeg: 'Mam, we hebben zo'n fijn weekend gehad samen, ik wil nog een nacht of twee blijven.' Het was een smoesje, ze mocht niet vertrekken bij hem. De blauwe plekken en kneuzingen moesten eerst genezen."

Uiteindelijk verzamelde Femke al haar moed en vertelde ze haar ouders wat ze had moeten verduren. Hoe ze was afgeranseld en bedreigd. Daar, veilig thuis, pakte ze de telefoon en beëindigde ze de relatie. Het hem persoonlijk vertellen, daarvoor was de angst te groot.

"Mijn zus durfde geen aangifte te doen en ze smeekte mijn ouders om niet naar de politie te gaan", vertelt Joan met tranen in de ogen. "Ze wist hoe gevaarlijk hij was. 'Ik weet je familie te wonen', dreigde hij. 'Je zult je hele leven achterom moeten kijken. Ik zal je zo erg verminken, dat als je jezelf aankijkt in de spiegel je mij altijd zult herinneren.'"

"Zes weken lang heeft hij ons gezin daarna gestalkt", zegt Joan. "Steeds reed hij door de straat en keek hij van een afstandje door een verrekijker naar ons huis. Ook waren er continu telefoontjes en mailtjes."

Ineens werd het rustig. Hij liet niets meer horen, er was alleen stilte. Maar die stilte voelde als naderend gevaar, het akelige gevoel dat er iets te gebeuren stond. Iedereen was op z'n hoede in die verstikkende stilte.

Toen, twee weken later, op een zeldzaam mooie februaridag, stond Brian opeens voor de deur. Joan zat op haar zolderkamer te studeren. "De bel ging, ik hoorde hoe mijn vader Femke riep. En ineens klonk er een ijzige gil, zo hard. Daarna volgde er gekrijs."

Joan liep naar beneden en daar, boven aan de trap, zag ze Brian staan met een groot mes. "Er zat allemaal bloed aan. Ik keek hem een paar seconden aan en dacht 'Doe me niks'. Daarna heb ik me omgedraaid, terug naar boven. Ik realiseerde me meteen dat ik de badkamer niet zou halen. Ik zou dat knopje nooit omgedraaid krijgen voordat hij bij mij was."

Joan vluchtte een andere kamer in, knalde de deur dicht en hield in paniek de klink omhoog. "Terwijl ik om ons pap stond te schreeuwen, ging er van alles door me heen. Zal ik uit het raam springen, zal ik langs de regenpijp naar beneden klimmen?"

Joans vader werd zeven keer met het mes geraakt, ook in zijn halsslagader. Hij strompelde nog naar buiten, waar hij op de oprit in elkaar zakte en overleed. Haar moeder was op dat moment niet thuis. Ze heeft haar man nooit meer kunnen zien. Dat gold ook voor de oudste dochter Anne-Marie, die niet meer thuis woonde.

"Ons pap was een zorgzame, rustige man die trots was op zijn vrouw en zijn drie dochters", zegt Joan stilletjes. "Ze zeggen altijd, het slachtoffer heeft levenslang. Een cliché, maar dat is echt zo. Het trauma heeft me veranderd in mijn hele doen en laten. Ook hoe je met mensen omgaat."

"Als ik iemand ontmoette, bijvoorbeeld bij het daten, kwam het gesprek op een gegeven moment toch op wat ik had meegemaakt. Dan kreeg ik vaak als reactie, 'Het is al zo lang geleden, daar ben je nu toch wel een beetje overheen?' Dat raakte me, je gaat aan jezelf twijfelen. Ik voelde me er heel eenzaam in."

De tatoeage 'Believe' op haar arm is een liefdevolle reminder om het vertrouwen in haarzelf niet te verliezen. Aarzelend zoekt ze naar woorden: "Trauma vormt je voorgoed, maar ondanks dat kan en mag je in jezelf blijven geloven."

Ze was het lang kwijt, dat vertrouwen. De struggle was zwaar, met jarenlange therapie, voorzichtige stapjes voorwaarts en dan weer van de berg af donderen. "Ik heb de kracht gevonden om door te gaan en te genieten van de kleine dingen", zegt ze. "Maar de dood van mijn vader is voorgoed verweven met mijn leven."

Corné van der Wierden was 49 jaar toen hij werd vermoord. Brian was twee dagen voortvluchtig voordat hij werd gearresteerd. Hij kreeg in hoger beroep acht jaar cel.

*Uit privacyoverwegingen gebruiken we niet de echte naam van Femke, Corné, Anne-Marie en Brian.