Diana vertelt haar verhaal omdat ze andere moeders wil helpen: "Want ik wil ze vertellen dat ze niet bang moeten zijn om om hulp te vragen." Daarom werkte mee aan de documentaire 'Mama, mag ik naar huis toe', die binnenkort te zien is in Tilburg.

Het moment waarop haar eerste drie kinderen bij haar werden weggehaald, is voor Diana een trauma. "Er werd aangebeld en er stonden negen politiewagens voor de deur. Ik snap het wel hoor, mijn man was agressief. Maar waarom zeiden ze niet: 'Je mag je kinderen houden als je bij hem weggaat'? Geef mij als moeder een kans."

Met een black-out liep ze daarna over straat: "Ze hadden me zo om kunnen rijden. Ik weet niet wat ik die dag heb gedaan." De organisatie die toen haar kinderen opving, maakt ze veel verwijten. "Ik mocht nauwelijks naar mijn kinderen toe. En had ook geen contact met de pleegouders."

Terwijl ze de pil gebruikte, werd ze een paar jaar later toch weer zwanger. Haar kind laten weghalen, wilde ze niet: "Het groeit in mijn lichaam, het is altijd welkom." Maar haar zoon zelf opvoeden, ging niet: "Ik had geen stabiliteit, geen huis. Dan woonde ik weer bij mijn vader, dan bij een tante." Ook haar vierde kind belandde in een pleeggezin: "Altijd pijnlijk natuurlijk. Maar ik wist waar hij was. Ook met deze pleegouders had ik geen contact."

Met een nieuwe liefde kreeg Diana nog een zoon en een dochter. Maar ook deze relatie ging mis. De kinderen zijn nu 14 en 12 en zien hun vader niet: "De contactmomenten zijn niet goed gelopen of hij heeft het te druk met zijn werk."

De oudste van de twee liet Diana vrijwillig uit huis plaatsen. "Ze zeiden wel dat ik hem terug kon krijgen. Maar drie maanden werd een half jaar en werd negen maanden. En hij was gelukkig in het pleeggezin. Toen heb ik gezegd: ik ga niet met m’n kind sleuren, ook al is het mijn eigen vlees en bloed."

Diana was bang dat het niet zou lukken voor twee kinderen te zorgen: "Ik heb liever dat ik één kind zelf mag opvoeden, dan uiteindelijk geen." Met de pleegouders heeft ze nu goed contact: "Als er iets is gebeurd of er moet wat besproken worden, houden ze me op de hoogte. Ook hebben de kinderen allebei een eigen telefoon. Als ze elkaar willen zien, bellen ze gewoon."

Renesmee woont week op week af bij Diana en de pleegouders. Documentairemaker Eline van der Kaa volgde moeder en dochter en vindt het bijzonder: "Diana merkte dat ze meer rust nodig had, dat de opvoeding vaak te veel was. In de documentaire zegt ze: 'Ik ben geen falende moeder, het lukt me gewoon niet met de opvoeding'. En dan is het oké om om hulp te vragen.”

Een andere moeder vertelt in de documentaire over de verwijten die ze voelt vanuit de samenleving. "Dat heb ik niet", zegt Diana beslist. "Maar vroeger natuurlijk wel. Je denkt dat je geen goede moeder bent. Ik liet ook altijd over me heen lopen. Maar door een weerbaarheidstraining ben ik sterker geworden. Ik heb nu meer vertrouwen in mezelf."

Diana’s oudste kinderen zijn nu 25, 28 en 32 jaar oud. Het contact met hen is aan het verbeteren: "Ze zien mij gewoon als moeder. Ze kunnen met me praten over wat er is gebeurd en dat doen ze ook. Het ging toen gewoon niet." Ze hebben haar nooit iets verweten. En of ze zichzelf iets verwijt? "Ja en nee. Ja, omdat ik het zo lang met hun vader heb willen proberen en nee omdat ik toch de stap heb genomen om bij hem weg te gaan."

Lang leefde Diana in een overlevingsmodus: "Ik heb mezelf twee keer van kant willen maken. Ik kan niet zonder mijn kinderen." Maar inmiddels gaat het gelukkig beter. Samen met de pleegouders gaat ze mee naar de ouderavond. En de opvoeding van Renesmee gaat goed. "Ze heeft haar nukken natuurlijk. Maar wie niet", lacht Diana.

‘Mama mag ik naar huis toe’ gaat donderdag in première en is op 19 november te zien in Tilburg en Grave. Meer informatie vind je hier.