Lisette en Mats woonden in Breda en Oslo, op ruim 1500 kilometer van elkaar, en hadden elkaar nog nooit in real life ontmoet. Toch zagen ze elkaar dagelijks in de middeleeuwse fantasiewereld Azeroth. Hij als Ibelin, met armen zo dik als boomstammen, trouwe ogen en een baard en paardenstaartje, zij als Rumour, een knappe brunette die graag grapjes uithaalde.

"Mats kon goed luisteren en gaf wijze adviezen aan anderen", zegt Lisette, nu 34 jaar. "Hij was heel sociaal en heeft veel voor me gedaan. Maar verliefd was ik niet, dat is in de docu een beetje geromantiseerd."

De ouders van Lisette vonden dat ze als 17-jarige te veel tijd doorbracht met gamen. Toen haar studieresultaten te wensen overlieten, besloten ze haar computer af te pakken. Tot groot verdriet van Lisette, die vereenzaamde en zelfs depressief raakte. Mats schreef daarop een mooie brief aan haar ouders waarin hij uitlegde dat ze hierdoor een hele vriendengroep was kwijtgeraakt. De vader en moeder van Lisette hadden geen idee. Na een tijdje kreeg ze haar laptop terug en keerde Rumour terug in het spel.

Lange tijd wisten de Warcraft-spelers niet wie er achter Ibelin schuilging. Mats hield zich bewust afzijdig van verder contact. Pas toen hij zijn weblog online zette, waarin hij over zijn dagen schreef, lazen ze dat hij aan de ziekte van Duchenne leed en alleen zijn vingers nog kon bewegen. Zo bediende hij met een speciale console zijn spelcomputer en had hij toegang tot World of Warcraft.

"We realiseerden ons dat hij de dertig niet zou halen, maar toch kwam zijn dood als een schok", vertelt Lisette. "Op zijn blog lazen we een stuk van zijn ouders met de titel 'The journey has come to an end'. Daarin lieten ze weten dat Mats was overleden."

Mats' ouders dachten dat hij heel eenzaam was, gekluisterd aan een rolstoel, zonder kans op een normaal leven. En dat deed hen onnoemelijk veel verdriet. "Zijn wereld leek zo beperkt", zei z'n vader. Pas na zijn overlijden in 2014 kwamen ze erachter dat hij online een schat aan vrienden had en heel geliefd was, toen de mailtjes met condoleances en steunbetuigingen binnenstroomden.

Lisette was samen met een stel andere gamers op de uitvaart van Mats in Noorwegen en hielp met het dragen van zijn kist. Een andere vriend hield een toespraak.

"Voor mensen zoals Mats, die belemmerd worden door fysieke omstandigheden, was het een manier om connectie te zoeken met anderen", weet Lisette. "De kracht van de technologie en het internet is daarin fenomenaal. Hij kon gewoon een beetje kletsen en sociale contacten onderhouden, en hoefde even niet bezig te zijn met zijn ziekte. Voor hem was het een wereld die openging."

Dat er een documentaire is over het leven van Mats, is voor Lisette een aparte ervaring en ook een beetje eng. "Het komt niet dagelijks voor dat je thuis een hele filmploeg over de vloer krijgt", zegt ze lachend. "Mensen herkennen me nu ook op straat. Maar het is een mooi verhaal en ik hoop dat het veel goeds in de wereld gaat brengen."

De game-community is voor Lisette nog altijd een groot ding. "Als vrienden zoeken we elkaar regelmatig op om hoi te zeggen en samen te chillen. Laatst waren we met zestien mensen samen in Engeland. De jongste is 20 jaar, de oudste 70. Die klik die we online hebben, die is er ook offline."

Mats is nooit vergeten. Op de dag dat de documentaire verscheen, was er in World of Warcraft een in memoriam voor Ibelin. "Daar kwamen veel mensen op af om hun respect te tonen", aldus Lisette. Er is zelfs een virtuele grafsteen voor hun geliefde vriend, waar de personages naartoe kunnen om hem te herdenken.