Toos was een moeder uit duizenden en spil van een heel fijn gezin
Nee. Hoe lang ze ook nadenkt over de eigenschappen van haar moeder, Ilse Aarts kan werkelijk geen negatief dingetje verzinnen. “Dat klinkt misschien ongelofelijk, maar het is zo. Mijn moeder was zo’n fijn, zorgzaam, spontaan mens, mijn grote voorbeeld. Iemand met wie ik alles kon delen en bespreken. En ik niet alleen. Ook de vriendinnen die bij ons over de vloer kwamen, deelden hun verhalen of problemen met haar. Daar had ze een antenne voor. Ze stond open voor alles en iedereen, zonder te oordelen.”
Ze genoten van het leven na hun pensioen, al was dat van korte duur
Ilse en haar zus Daniëlle groeiden op in een warm nest. Met een vader en moeder die gelukkig waren met elkaar en voor een fijn en gezellig thuis zorgden. “Nou ja, thuis zorgde vooral mijn moeder daarvoor omdat mijn vader natuurlijk aan het werk was. Maar die twee waren wel echte soulmates. Ze gingen vaak samen weg op de motor, de grote passie van mijn vader, maakten tripjes naar Duitsland en genoten van het leven na hun pensioen, al was dat laatste van korte duur”, vertelt Ilse.
Harmonieus en zorgeloos, dat is in twee woorden hoe je de jeugd van de meisjes Aarts kan omschrijven. Met cadeaus en lekker eten op feestdagen, een mooi versierd huis tijdens kerst, fijne Center Parcs-vakanties, samen met Toos naar de sportschool of jazzballet en eigenlijk nooit gedoe. De positieve levensles die ze haar dochters meegaf: vandaag gaat alles goed, morgen gaat het in alle opzichten beter.
We zouden die dag friet eten, maar ik kreeg geen hap meer door m’n keel
“Die positiviteit en harmonie was er altijd. Voor zover ik me kan herinneren, hadden mijn vader en moeder nooit ruzie. Dat wil zeggen: mijn zus en ik hebben ze één keer horen kibbelen en we schrokken ons meteen te pletter. We dachten dat ze gingen scheiden. Er stond die dag, zoals altijd op zaterdag, friet op het programma. Daar waren we natuurlijk dol op, maar ik kreeg geen hap meer door m’n keel”, lacht Ilse.
De rollen in huize Aarts waren duidelijk verdeeld. Vader Math werkte, in de psychiatrie, en moeder Toos was als spil van het gezin thuis bij de kinderen. Ilse: “Niet dat mijn moeder niet wilde, ze heeft mijn vader notabene tijdens haar opleiding psychiatrie in Venray ontmoet, maar zo ging dat in die tijd. Werken terwijl je getrouwd bent en kinderen krijgt, was in de vijftiger jaren geen vanzelfsprekendheid.”
Toos was een bezige bij, had altijd wel iets om handen. Zorgen voor anderen stond daarbij met stip op nummer een. “En ze is later wel gaan werken hoor, toen Daniëlle en ik ouder waren. Eerst in een bejaardentehuis en later als poetshulp in de thuiszorg. Het typeert mijn moeder dat ze ook buiten werktijd altijd klaarstond voor haar cliënten. Zoals ze eigenlijk voor iedereen klaarstond, ook voor Daniëlle en mij.”
Ze had meteen een kamer voor ons ingericht, met een gezellig zitje
Zo was haar moeder er voor Ilse toen haar relatie op de klippen liep en ze een tijdje met haar zoon Jordy terugkwam op het nest. “Ze had meteen een kamer voor ons ingericht, met een gezellig zitje erbij zodat ik echt mijn eigen plekje had. Zó lief.”
Toos stond midden in het leven en was in april 2018 met vader Math op toertocht geweest toen Ilse voor het eerst iets aan haar moeder dacht te zien. “Ze had last van dikke voeten en ik vond dat ze ook wel mager was geworden. Maar ja, ze was aan het lijnen, dus ik maakte me niet direct zorgen. Als ik nu foto’s zie uit die tijd realiseer ik me hoe mager haar koppie was geworden.”
“De Moederdaglunch met Frans en Mariska Bauer zou haar laatste Moederdag zijn”
Dit speelde al toen Toos en Ilse tot hun grote geluk in mei 2018 het Moederdagcadeau van Omroep Brabant wonnen: een Moederdaglunch met Frans en Mariska Bauer. Ilse: “Het was helemaal geweldig, wat een leuke mensen! We hebben er zó van genoten en daar ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor. We wisten toen niet dat het haar laatste Moederdag zou zijn.”
De klachten van Toos hielden aan, maar toch was er na een bezoek aan een specialist en allerlei onderzoeken geen reden voor paniek. De prognoses waren positief, het zou allemaal goedkomen. Toen een aantal weken later alsnog de diagnose blaaskanker werd gesteld, kwam dat als een mokerslag aan.
Ilse: “Het was echt verschrikkelijk, die ontreddering toen ze hoorde dat ze niet beter zou worden en dood zou gaan. Haar verdriet en tranen. Toch hebben we ook in die moeilijke periode nog veel mooie momenten samen gehad. Ze stopte op een gegeven moment met de chemo omdat ze er zo ziek van werd en fleurde helemaal op, ongelofelijk.”
“Ik hoef alleen maar naar de tattoo op mijn pols te kijken”
“We zijn nog dagjes weggeweest, hadden nog fijne maar soms ook verdrietige gesprekken en natuurlijk zorgden we zo goed mogelijk voor haar. En we hebben die laatste maanden, best wel bijzonder, met z’n vieren eenzelfde tattoo laten zetten, op onze pols. Mijn vader en moeder hadden daar helemaal niets mee, maar hebben dat toch voor Daniëlle en mij gedaan. Uit liefde.”
Ilse vertelt hoe moeilijk haar moeder het vond om het leven los te laten, haar fijne gezin en drie kleinkinderen achter te laten. Er was nog zoveel te doen en om van te genieten. “Ze heeft gevochten als een leeuw totdat het niet meer ging. Ze is op 9 februari 2019 overleden en we missen haar nog steeds ontzettend".
“Ik verloor mijn moeder, maar zij verloor de hele wereld. Maar het gevoel dat we voor altijd in liefde met elkaar verbonden zijn, is heel sterk. Ik hoef alleen maar naar de tattoo op mijn pols te kijken.”
Voor altijd in ons hart
Wil jij een eerbetoon brengen aan een dierbare en je herinneringen delen? Heb jij misschien wel een verhaal dat anderen kan raken, troosten of inspireren? Stuur dan een mailtje naar [email protected] en vertel ons over de persoon die jij voor altijd in jouw hart draagt.