Haar eerste tattoo, een tentje in de natuur, omringd door bergen en sterren, kreeg ze toen ze net 18 was. "Ik woonde toen in een studentenhuis in Tilburg", zegt ze. "Een huisgenoot vertelde dat hij een tattoomachine op de kop had getikt. Ik vond het wel cool, dus liet ik hem bij mij oefenen. Nou, het zag er echt niet uit! Het was net zo'n bibberige kindertekening. Een week later heb ik aangeklopt bij een tattooshop in de buurt, of ze er nog iets van konden maken."

Afgelopen zomer was ze op festival Pinkpop in Landgraaf, genietend van muziek in de oren en de Limburgse zon op haar huid. "Toen ik over het terrein liep, zag ik een pop up-tattoo shop. Ik keek rond, zag het zinnetje 'No risk, no story' en dacht, dat past wel bij m'n leven. Binnen de kortste keren lag ik in de stoel en werd-ie op m'n arm vereeuwigd." Lachend: "En toen had ik weer een mooi verhaal erbij."

No risk, no story. Het hoorde ook wel een beetje bij het moment. Want de kans op een infectie is op een plakkerig, zomers festivalterrein toch een stuk groter dan in een tattooshop waar de hygiëne netjes op orde is, dat wist ze maar al te goed.

"Ik ben erg impulsief, ook in mijn contact met anderen", vertelt ze. "Eigenlijk denk ik er niet over na hoe het precies uit mijn mond komt. Ik zeg gewoon zonder schroom wat ik ervan vind."

Rechtvaardig, da's ook heel erg Isa. "Als ik iemand in het verkeer door rood zie trappen op de fiets, vind ik dat niet kunnen. Niet om het een of ander, maar wat is nou het doel? Je bent niet per se heel veel sneller en je maakt het alleen maar gevaarlijk voor jezelf en anderen."

Met haar impulsiviteit en hoge moraal lijkt ze een beetje op een eigentijdse Robin Hood. Maar dat hart op de tong, gecombineerd met de huidige tijdsgeest van 'bemoei-je-met je-eigen-zaken', daar komt regelmatig confrontatie van. "Een grote bek krijg ik best vaak", bekent ze. "Maar dat schrikt me niet af. Ik wil de discussie best aangaan met iemand, want ik kan er simpelweg niet tegen als iets niet eerlijk verloopt."

Een paar jaar geleden, 's nachts op de drukke Tilburgse Meimarkt, ging het verder dan ergernis en verbaal gesnauw. "Een jongen stond een hamburger te eten en hij gooide het servetje zo op de grond, terwijl er drie meter verderop een prullenbak stond. Ik vroeg of hij dat papiertje wilde oprapen. Hij was er niet van gediend en begon me uit te schelden. Daarop raapte ik het servetje zelf op om het weg te gooien."

Daarna liep het zo uit de hand dat hij Isa bij de keel greep. Ze was twee weken lang haar stem kwijt door de aanval. "Ik heb de politie gebeld, maar die jongen is nooit meer gevonden. Daar zit een heel naar randje aan, ja."

Het incident heeft haar spontaniteit nooit ingedamd. "Soms denk ik bij mezelf, goh Isa, moet je daar niet gewoon even wat langer over nadenken? Maar niks zeggen, dat zit gewoon niet in m'n aard. Ik spring nog steeds op de barricade."

Terug naar de tatoeages. Klaar is ze er zeker niet mee, het werkt zelfs een beetje verslavend. "Ik beschouw m'n tattoos als een vorm van kunst. In het ziekenhuis waar ik werk, steken ze mooi af bij m'n witte uniform. Negatieve reacties heb ik nooit gehad. Tegen oudere mensen zeg ik soms, het zijn bloemetjes om de boel wat op te fleuren. Een dame van honderd reageerde toen: 'Nou, ik wil er ook nog wel één. Maar dan zetten m'n dochters me waarschijnlijk in het gesticht."

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Daniël koos voor de dood en liet vriendschap met Charlotte vereeuwigen

Het meisje met de tuinstoel-tattoo: 'Een ode aan mijn manier van kijken'

Zeven messteken verwoestten het leven van Joan voorgoed