De grote tafel in de woonkamer ligt vol herinneringen aan Wendy’s moeder: fotoalbums, ingelijste foto's en in vier witte houten boxen zitten spulletjes. In Wendy’s box bevinden zich de rouwkaarten, het bidprentje en de sjaal die haar moeder altijd omhad. In de boxen voor haar kinderen liggen een dromenvanger, tekeningen, een knuffelkei en oma’s as.

Onvermijdelijk zakt de herinnering aan haar moeder naar de achtergrond, maar september, de maand waarin ze overleed, blijft moeilijk. “Dan ben ik niet zo in mijn hum. Die maand was zo intens. We vierden haar laatste verjaardag en moesten haar uiteindelijk ook afgeven. Dat moet ik nog steeds verwerken. Rouwen is hard werken.”

Wendy’s moeder zorgde altijd voor anderen: als kraamhulp, in de ouderenzorg en natuurlijk als moeder. “Toen mijn broertje zes was, is ze gaan werken. Ze moest wel. Mijn vader werkte in de winkel, maar zijn salaris was niet meer genoeg. Het huis moest worden betaald en de hypotheekrente stond op 14 procent. Dus mijn moeder ging de nachtdienst in. Overdag sliep ze, wij bleven op school. En als we uit school kwamen, was zij wakker. Dan ging ze mee naar paardrijden, ballet of voetbal.”

Toen Wendy nog maar één jaar oud was, kreeg haar moeder baarmoederhalskanker. “Ze herstelde, maar daarna had ze altijd lichamelijk ongemak. Ze was bestraald en de techniek was eind jaren zeventig nog niet zo verfijnd als nu.”

Nan kreeg reuma en later een hartinfarct. Uiteindelijk bleken haar darmen beschadigd door de bestralingen, en een operatie werd noodzakelijk: “Die ging goed, maar ze kreeg een wond die niet dicht ging en die begon te ontsteken. Ze moest terug naar het ziekenhuis en toen ging het snel.”

Het laatste gesprek dat Wendy met haar moeder had, ging over het prijzencircus bij warenhuis V&D: “Dat vond ze helemaal leuk. ‘Ga maar met pappa naar het prijzencircus en koop iets leuks voor mij.’ Ik zei: ‘Mama, ga maar lekker slapen, dan zien we je straks weer.’ Ze kreeg een roesje, we gingen naar huis en na een uur konden we terug. Die nacht is Nan overleden, een bacterie werd haar fataal.”

In haar vriendenkring was Wendy de eerste die haar moeder verloor. “Ze was net 61. Veel te jong.” Ze kon het niet accepteren: “Het was alsof ik in een film zat. Alsof ik een rol speelde waar ik ongevraagd in was gezet. ‘Ik wil hier niet aan meedoen’, dacht ik alleen maar.”

Dat ze niet echt afscheid kon nemen, heeft Wendy lange tijd dwarsgezeten. Rouwtherapie heeft haar geholpen: “Ik had mijn moeder zoveel meer willen vertellen. De therapeute heeft me toen brieven laten schrijven, die ik aan haar voorgelezen heb. Dat heeft me geholpen.”

Nu haar eigen kinderen groter worden, ziet Wendy steeds meer van haar moeder in hen terug: “Het ondernemerschap zie ik in mijn oudste dochter. Het spelen van spelletjes en af en toe een gokje wagen heeft mijn zoon van zijn oma.” Haar jongste dochter was pas 4 toen oma overleed: “Zij is gek op de zee, op het strand lopen, schelpen zoeken. Dat deed mijn moeder ook altijd, terwijl mijn dochter te jong was om dat van haar gezien te hebben. Maar het zit er gewoon in.”

Af en toe krijgt Wendy nog een teken van haar moeder. Een roodborstje: “Dat blijft dan op vakantie de hele tijd op het klimrek zitten. In oktober hebben we met vrienden de marathon van Eindhoven gewandeld. Halverwege zat er ook ineens een roodborstje aan de zijkant. ‘Kijk, daar is ze weer’, zeg ik dan tegen mijn man. Het geeft me het gevoel dat ze af en toe komt kijken, en dat geeft troost.”