“We gingen van 0 naar 3 kinderen binnen één dag”, blikt Cor (51) terug op de dag dat hij en Frans (63) pleegouders werden. Aan de keukentafel vertelt Cor hoe ze oorspronkelijk over adoptie nadachten, maar toch voor pleegzorg kozen. “Waarom zouden we een kindje naar Nederland halen als er hier zoveel kinderen in nood zijn.” Zo kwamen in 2011 twee broertjes (7 en 3) en hun zus (9) bij hen wonen.

Maar na een jaar bleek dat reguliere pleegzorg niet genoeg was voor deze kinderen. “Jeugdzorg had hun problemen enorm afgezwakt. Ze hadden een rugzak vol met trauma’s en beperkingen.” Cor en Frans kregen de keuze: de kinderen loslaten of een gezinshuis starten. Dit zou betekenen dat ze zich moesten laten opleiden om professionele zorg te bieden.

Ze kozen voor het gezinshuis, zodat de kinderen die al eerdere pleeggezinnen hadden gehad, bij hen konden blijven. “Het is moeilijk voor hen om zich veilig te voelen bij nieuwe mensen, omdat ze vaak bang zijn om opnieuw verlaten te worden. Als wij hen weer zouden laten gaan, zouden er drie kinderen naar de klote gaan”, zegt Cor.

Inmiddels wonen Cor en Frans al jaren met hun drie pleegkinderen en twee eigen kinderen in de oude pastorie in Ravenstein. “Onze pleegkinderen waren bang dat de andere twee voorgetrokken zouden worden, maar inmiddels hebben ze ervaren dat zij gelijk zijn.” Toch zijn er ook verschillen: wat met hun eigen kinderen soms makkelijk gaat, kost bij de andere drie meer tijd en geduld.

Cor geeft als voorbeeld als de dag onverwachts anders gaat. De verwerking van emoties gaat altijd met kleine stapjes. “Denk aan ineens even boodschappen doen. Met onze eigen kinderen is dat geen probleem, maar bij de anderen was vroeger zelfs het vertrek uit huis al een grote uitdaging. Als de voorspelbaarheid wegvalt, voelt veel voor hen als onveilig.”

Omdat de kinderen veel begeleiding nodig hebben, is gezinsouder zijn een fulltime baan. Dit verschilt van reguliere pleegzorg, waar ouders er vaak een baan naast hebben. “Ik zie het niet als werk, maar als ouderschap. Niemand is 40 uur in de week vader of moeder. Dat ben je ook continu”, zegt Cor. “Maar het verschil is dat ik 's avonds nog moet opschrijven wat er die dag is gebeurd. Alles moet vastgelegd worden, omdat je als gezinshuis een zorginstelling bent, ook al voelt het niet zo.”

Door hun keuze voor het gezinshuis hebben Cor en Frans veel offers gebracht, zoals het opgeven van uitjes met vrienden en vakanties. “Mensen snappen vaak niet dat wij zo ver gaan in het verzorgen van andermans kinderen. De meest gemaakte opmerking is: dat jullie dat kunnen zeg, petje af.”

Cor deelt zijn verhaal tijdens de Week van de Pleegzorg om te laten zien hoe ingrijpend, maar belangrijk het is dat er gezinshuizen zijn. “Als er meer zorg nodig is dan ouders kunnen bieden, is pleegzorg niet voldoende. Daarom vind ik het misdadig dat ze de kinderen bij ons hebben geplaatst.” Toch hebben de mannen nooit overwogen om op te geven. “Soms zeggen we tegen elkaar, wat had ons leven simpel kunnen zijn. Maar het is een enorme verdiepingsslag geweest. En nu zou ik niet anders meer willen.”