Vooral in zijn kinderjaren werd Dennis geteisterd door botbreuken. “Mijn botten zijn heel zwak en ik breek ze snel. Gelukkig is het nu best wel stabiel. Overigens kijk ik wel goed terug op mijn jeugd, ik weet niet anders.”

Via zijn lagere school in Tilburg kwam hij op jonge leeftijd in aanraking met Powerchair Hockey. Dat speelde hij al een paar jaar in een elektrische rolstoel zonder dat zijn ouders het wisten. “Totdat ze van school vroegen of ik mee wilde doen aan een toernooi, toen moest ik het thuis wel vertellen.”

Vader Henrie was nogal verrast. “’Hockey, hoe kom je daar nou bij?’, was zijn eerste reactie. "Ik had een beeld van slaan met een houten stick en of dat nou zo slim is als je vaak iets breekt?” Hij las zich in over de sport en was enthousiast. Inmiddels is hij voorzitter van GP Bulls in Eindhoven, de club waar zijn zoon speelt.

Bij rolstoelhockey nemen twee teams het tegen elkaar op om zoveel mogelijk te scoren. De ploegen zijn een mix van mannen en vrouwen met allerlei fysieke beperkingen. De bal is van een lichter materiaal en spelers gebruiken een stick of een ander hulpmiddel aan de rolstoel. “Ik vond het een geweldige sport en bleek er best goed in te zijn. Op mijn elfde mocht ik meetrainen met het Nederlands team. Dat is heel jong, maar het is een relatief kleine sport”, zegt Dennis.

25 jaar na zijn kennismaking met TeamNL stopt Dennis als international. Hij kijkt terug op een zeer succesvolle periode met onder andere twee keer goud op een WK en vijf op een EK. “Bij mijn eerste WK speelde ik niet veel en brak ik in de finale mijn arm. In 2014 had ik een groter aandeel als speler. Nadat we onlangs het EK wonnen, was het voor mij mooi geweest. Mijn vrouw Simone en ik hebben twee meiden van 5 en 2 jaar, daar wil ik meer tijd aan besteden.”

De sterke punten van Dennis zijn volgens teamgenoten zijn gedrevenheid en passie. Maar ook zijn neusje voor de goal, aangezien hij met interlandgoals in de top drie van de wereld staat. Bij zijn club GP Bulls gaat Dennis wel door. “Ik hoop voor de tiende keer op rij landskampioen te worden. Als ik eenmaal in het veld ben, wil ik winnen. Daar verandert leeftijd niets aan."

Ook een ervaren vrouw stopt bij TeamNL. Ilse van Kemenade (35) uit Eersel maakte elf jaar deel uit van de nationale ploeg en gaat ook alleen door bij GP Bulls. “Eigenlijk wilde ik twee jaar geleden al stoppen, maar toen verloren we de WK-finale. Dat was niet het juiste moment om af te zwaaien”, aldus Ilse die kampt met een spierziekte. “Ik ben doorgegaan en met deze Europese titel stop ik toch op een hoogtepunt.”