Ook in Bladel luidt ’s morgens de klok, maar pas tegen half negen, een uur later dan toen in Tilburg. Elke ochtend, ook op zijn vrije dag, draagt Schilder er de vroegmis op. Er komt een handjevol mensen op af. “Soms zit er maar één iemand", zegt hij eerlijk. Maar zelfs als er niemand is, gaat het feest gewoon door. “Dan doe ik het in mijn eentje", zegt hij. “Dat doe ik ook wanneer ik op vakantie ben, dan heb ik een koffertje bij met een provisorisch altaartje.” Een dagelijkse ontmoeting met God noemt hij het.

Het is duidelijk Harm Schilder is een priester met nog steeds stevige overtuigingen. Dat bracht hem in het eerste jaar stevig in aanvaring met zijn nieuwe parochianen. Ze vonden hem te streng in de leer. Er was dat spandoek toen de bisschop op bezoek kwam: ‘Onze parochie raakt haar ziel kwijt, bisschop help ons!’. Het raakte Harm Schilder meer dan hij toen liet merken: “Als je me aanvalt dan vecht ik terug."

Maar na een jaar volgde een burn-out. Hij moest een maand in retraite om weer op verhaal te komen. “Ik heb geleerd om af een toe een stapje terug te doen", zegt hij. Maar of hij nu soepeler van geest is geworden als het om zijn overtuigingen gaat? “Ik sluit niet uit dat er weer eens iets gebeurt", zegt hij voorzichtig. “In deze tijd van wetenschap en entertainment is christen zijn heel apart, dat kan irritatie opwekken.”

In de ruime huiskamer van de pastorie vertelt hij hoe hij ook als 16-jarige puber het geloof al zwaar opnam. Hij beschrijft het ook in zijn boek. Een andere scholier zei tegen hem: ‘Je ziet er niet gelukkig uit'. Terugdenkend aan die puisterige puber van toen zegt Schilder: “Hij had gelijk, ik was eventjes te fanatiek in mijn geloofsbelevenis. Ik vond de puberteit niet gemakkelijk, maar wie vindt dat wel?”

Als het goed gaat in de parochie dan geniet hij van zijn avonden in deze enorme pastorie. Hij kijkt televisie, speelt gitaar, leest en schaakt. Maar hij geeft toe dat er ook mindere momenten zijn en dat het eenzaam is, alleen in dat monumentale pand. “Als het in de parochie moeizaam is, dan is alleen zijn niet prettig.” Maar alleen is ook niet altijd alleen. Bijna verlegen vertelt hij over de kat die in zijn tuin kwam aanlopen en waar hij af en toe contact mee heeft. Hij heeft hem ‘Frits’ genoemd.

Het was wennen, werken op het platteland. In Tilburg was het gemakkelijker voor hem om geestverwanten te vinden. Maar hij zegt nu zijn draai gevonden te hebben. Al is alleen de parochie voor hem niet genoeg. Hij publiceert veel op X, voorheen Twitter. “Dat noem ik mijn Twitter-apostolaat, dat is bijna een parochie op zich.”

Bisschop De Korte van Den Bosch heeft een voorwoord geschreven in zijn boek. Hij maakt er daarin geen geheim van dat hij het lang niet altijd eens is met deze wat hij noemt ‘rechtzinnige’ priester. Enige ergernis is er over en weer. Schilder vindt dat de bisschop te veel probeert een ouderwetse ‘volkskerk’ overeind te houden. Schilder is er sterk voor om het katholicisme onverdund op te dienen, ook als de kerk daar nóg kleiner van wordt.

Maar hij ergert zich wel minder aan de bisschop dan eerst, zegt hij. “Wat me heeft geraakt is dat ik in zijn blik een grote droefheid las, dat stemde mij mild. Het is ook niet makkelijk om in deze tijd bisschop te zijn.” Nee, de ambitie om zelf bisschop te worden is er niet, bezweert hij. “Ik ben allang blij dat de kerk er nog is en dat ik daar deel van uit mag maken. Ik zit hier goed in Bladel."

‘KRAAK. vraagt door’ wordt elke woensdag uitgezonden om 17 uur en daarna herhaald. Het programma is ook terug te kijken via Brabant+.