Tjeu was altijd iemand op wie je kon rekenen. Hij stond klaar voor anderen, zonder iets terug te verwachten. "Hij was een ontzettend lieve man", zegt Guanita. "Wat ik bijzonder vond, was hoe hij altijd de tijd nam voor anderen en zichzelf op de tweede plaats zette."

Of zijn hulp altijd het gewenste resultaat opleverde? "Nee", lacht Guanita. "Hij probeerde handig te zijn, maar de plankjes hingen vaak scheef." Toch was hij iedere keer weer bereid om te helpen, met een groot hart.

"Zo was er een zomer waarin het bijna veertig graden was. Terwijl wij tegen het schilderen van de zolder opzagen, besloot pap dat dit hét moment was om te helpen", vertelt Guanita. "Ondanks de hitte stond hij daar zwetend met een kwast in de hand. Dat was zijn manier om te laten zien dat hij om je gaf."

Als Guanita terugdenkt aan haar jeugd en aan Tjeu als vader, verschijnt er een glimlach op haar gezicht. "Natuurlijk kon ons pap best streng zijn", zegt ze. "Maar altijd op een rechtvaardige manier. Hij was een lieve man, die er alles aan deed om goed voor ons te zorgen."

Tjeu had de wereld voor zijn kinderen over. "Toen ik 13 was is hij zelfs meegegaan naar het concert van de Backstreet Boys waar ik groot fan van was. Ons pap bracht ons naar Amsterdam en heeft daar de hele avond op de parkeerplaats gewacht tot het optreden weer afgelopen was, zelf had hij namelijk geen kaartje."

Zelfs in moeilijke tijden, zoals toen Tjeu een periode werkloos was, zette hij alles op alles om ervoor te zorgen dat de kinderen dit niet zouden merken. "Hij wilde dat wij zorgeloos van onze jeugd konden genieten", vertelt Guanita. "Hij hield zijn zorgen voor zichzelf, zodat wij gewoon kind konden zijn."

Ook typisch Tjeu: zijn ‘ouwelullendag’ op woensdag. "Na veel werken op de heftruck genoot hij dan van lekker nietsdoen", vertelt Guanita. "Met een boek in zijn stoel of spelletjes spelen op zijn iPad, dat was zijn moment van rust."

Tjeu had ook zijn eigen tradities, zoals het kerstdorp dat hij met veel liefde bouwde. "We gingen vaak naar tuincentra toe, waar hij altijd een speciaal huisje uitzocht voor zijn dorp." Hij begon al weken voor de feestdagen met bouwen, tot lichte ergernis van Guanita’s moeder. "Het dorpje zag er altijd nét niet perfect uit, en zij mocht alles weer opruimen na de feestdagen."

In 2020, toen Guanita en haar partner hun eerste kindje verwachtten, was Tjeu in zijn nopjes met zijn aanstaande rol als opa. "Mijn vader was zo gelukkig, hij kon niet wachten om weer opa te worden", vertelt ze. En het geluk werd nog groter toen ook haar schoonzus in verwachting bleek te zijn van een tweede kindje. Twee kleinkinderen op komst – Tjeu was door het dolle heen.

Op een ochtend werd Guanita gewekt door het geluid van haar telefoon. Het was haar broer. Opgewekt nam ze de telefoon op, klaar om goed nieuws te horen. Haar schoonzus zou immers elk moment kunnen bevallen. Maar haar broer vertelt Guanita dat hun vader plotseling overleden is.

Guanita sprong uit bed, volledig in shock. "Met mijn dikke buik, in de kinderkamer. Het enige wat ik weet, is dat ik heel hard heb geschreeuwd."

Het overlijden van haar vader laat diepe sporen achter bij Guanita. "Ik heb niet kunnen genieten van mijn zwangerschapsverlof. Het was gevuld met het regelen van de uitvaart en het omgaan met het verlies." Een maand later werd haar zoon Oliver Mattheus geboren, vernoemd naar Tjeu. "Leven en dood kwamen zo dicht bij elkaar. Dit heeft me zo geraakt dat ik uiteindelijk antidepressiva ben gaan slikken."

Guanita voelde zich op sommige momenten geen goede moeder. Het was moeilijk om te rouwen, het verlies te verwerken en voor een baby te zorgen. "Als ik er nu op terugkijk, heb ik het gevoel dat het niet echt binnenkwam."

Hoewel Oliver zijn opa nooit heeft leren kennen, praat hij vaak over Tjeu. "Oliver is nu drie jaar, maar hij wijst soms naar de foto naast de urn en roept: 'Opa Tjeu!'" De stoel van Tjeu, waar hij altijd zijn ouwelullendag doorbracht, staat nu in Guanita’s woonkamer. "Oliver weet dat hij daar niet op mag klimmen, omdat die stoel veel emotionele waarde voor mij heeft. Het is bijzonder om te zien hoe zo’n klein mannetje dit al oppakt."

Guanita mist haar vader nog iedere dag, maar het rauwe verdriet slijt: "Ik kan wel verdrietig worden als ik terugdenk aan onze laatste tijd samen. Het was in de coronaperiode, waardoor we elkaar de meeste tijd alleen via FaceTime hebben kunnen spreken."