Ze leerden elkaar kennen bij het fietsen: Erwin Bierens (50) en zijn maat, Patric Lavrijsen. Toen nog als mennekes van zeven en acht. "Ik noem hem altijd Koekie, want half Reusel heet al Lavrijsen en de rest van vaders kant heette Koek. We vulden elkaar aan, lachten om dezelfde dingen, hadden dezelfde interesses en vonden dezelfde muziek leuk. We deden alles samen. En hij stond altijd voor me klaar."

Zo'n vriendschap heeft Erwin met niemand anders . "En ik ken ook niemand met een vriendschap zoals wij", vertelt hij. Ze luisterden naar elkaar en konden elkaar alles zeggen. Ook als ze het niet met elkaar eens waren. "Hij was altijd eerlijk. Als hij het ergens niet mee eens was, gaf hij wel zijn mening, maar hij stond altijd achter me." En dan zonder erop terug te komen met een wijzend vingertje en een 'ik zei het toch'.

Af en toe was het net een getrouwd stel, door hoe ze konden kibbelen. Maar hun vriendschap was bijzonder. Zelfs, of misschien juist, nadat bij Patric het licht uit ging.

Vier jaar geleden werd hij ziek. "Op tweede pinksterdag werd hij opgenomen", weet Erwin nog precies. Patric had darmkanker en moest geopereerd worden, maar dat ging helemaal mis. "Op de uitslaapkamer begon hij te gillen van de pijn, waarna hij nog vier keer geopereerd werd. Zijn lichaam was in shock en begon zichzelf uit te schakelen. Zijn zenuwen stierven af en hij kreeg een ooginfarct, waardoor hij blind werd. En daarna is hij eigenlijk nooit meer gelukkig geweest."

"In zijn dromen zag hij de kleuren van de carnavalswagens en de optocht, de narrenparade en gezichten. Maar als hij wakker werd, was alles zwart", zegt Erwin.

Hij noemt dat het ergste wat een mens kan overkomen, van de ene op de andere dag niet meer kunnen zien. Patric verloor veel vrienden, omdat ze niet meer bij hem langskwamen. En ook carnavallen ging niet meer.

De kleur trok uit het leven. Patrics wereld werd steeds kleiner. "We konden ook wel een goed potje zitten janken als we bij elkaar waren. Als ik hem mijn oog had kunnen geven, had ik dat gedaan. Dan had-ie mogen kiezen welke hij wilde."

Patric heeft wel geprobeerd om er nog wat van te maken, door een Oogcafé op te richten voor lotgenoten en als tonprater zichzelf op de hak te nemen in Narrendonk, zoals Reusel met carnaval heet. "Makt oe eige nie druk, ik kan da blindelings", grapte hij tijdens zijn allereerste buut. Maar het werd nooit meer wat het was.

En daarbij keerde de kanker terug. Uitgezaaid, dit keer.

Daar was het klaar. Het liedje was uit. "Zelfstandig wonen was op dat moment al geen optie meer, hij kon zijn eigen stoma niet verwisselen en was te zwak om nog een chemo aan te gaan. Hij was moe en mentaal op. Toen hebben ze zijn voeding stilgezet en hem in slaap gebracht. Enkele dagen daarna is hij overleden." Patric is 51 jaar geworden.

Als we Erwin spreken, is het verdriet nog vers en het gemis enorm. Maar het is goed zo, voelt hij. Het is bitterzoete troost, maar het ging niet meer. "De eerste weken zit je vol emotie, want je verliest je maat. Maar ik heb kleine stipjes om naar uit te kijken."

Het zijn dingen die hem doen denken aan zijn vriend en herinneringen die hij met Patric in zijn achterhoofd nog mag maken. "Voor mijn vijftigste verjaardag kreeg ik van hem een cadeaubon voor sterrenrestaurant De Librije, met overnachting. 'Nie zeuren dat het duur was, genieten verdomme', heeft hij me gezegd. Dus daar kijk ik wel naar uit."

Daarnaast was Patric idolaat van Formule 1 en Ferrari. "Hij leek zelfs een beetje op Michael Schumacher", lacht Erwin. Zijn doel is om nog naar het circuit van Spa-Francorchamps in België te gaan, om de as van zijn beste maat daar uit te strooien. Dat was zijn lievelingscircuit, met de beroemde Eau Rouge-bocht. "Geen idee of dat mag, maar daar komen we nog wel achter", zegt Erwin.

Voor nu is het maken van herinneringen even het belangrijkst. En laten dat nou precies de laatste woorden van Patric zijn.

DIT VIND JE OOK INTERESSANT:

Patric is blind en wordt tonprater: 'Iedereen kan grappen maken'