Sander was depressief en zat in een burn-out. Maar dat hij op 5 december 2017 besloot uit het leven te stappen, zag Iris niet aankomen. "Het is zo heftig wat er gebeurt. Je bevat het niet", blikt ze terug op die sombere winterochtend.

Op dat moment kwam er veel op Iris af en wilde ze er vooral zijn voor de kinderen. "Voor hun was het helemaal heftig. We hadden een samengesteld gezin met vijf pubers. Zij waren wel even de weg kwijt. Zij hadden behoefte aan mijn begeleiding."

"Maar toen ik zelf op zoek ging naar hulp, kon niemand mij vertellen waar ik terecht kon", vervolgt Iris haar verhaal. Natuurlijk kon ze terecht bij de huisarts en bij rouwtherapeuten. "Maar niemand had ervaring met zelfdoding. Ik wilde van iemand met ervaring horen dat het met mij goed zou komen."

Het platform Coalitie Nabestaandenzorg Suïcide (CNS) moet mensen als Iris de juiste hulp bieden. "Dit had mij zeker geholpen", zegt Iris. "Ik heb zeven jaar geleden van alles geprobeerd, maar moest zelf onderzoeken hoe ik geholpen kon worden. Nu hoop ik dat andere nabestaanden makkelijker hulp kunnen vinden."

Zelf hielp Iris de afgelopen jaren anderen die dierbaren hadden verloren bij zelfdoding. Ze was een luisterend oor voor bijvoorbeeld jongeren die tegen dezelfde problemen aanliepen als haar. "Maar het is belangrijk dat zij nu ook weten op welke plek ze terecht kunnen."

Zelf neemt ze juist nu een stapje terug. Per 31 oktober zoekt ze wat meer haar rust op. Dat is nodig, vertelt Iris: "Ik merk aan mijzelf dat ik wat gas terug moet nemen. Je zou kunnen zeggen dat het al zeven jaar geleden is. Maar het is ook pas zeven jaar geleden. Ik ben toen in een doe-modus gegaan, maar heb nu de behoefte aan een pauzeknop."