Op het politiebureau aan de Ringbaan Zuid in Tilburg verzamelen om drie uur ’s middags zo’n 38 medewerkers zich. Teamleider Emy heeft dan al de eerste afspraken gemaakt, via telefoons met blanco simkaarten: “Een sekswerker die met haar gezicht op de foto staat, willen we eerder controleren. En soms zie je hele waslijsten met dingen die ze toestaat. Dan maken we ons wel zorgen.”

Via WhatsApp legt Emy het eerste contact: “Omdat je vaak Zuid-Amerika als afkomst ziet, doen we dat in het Engels. We vragen om een afspraak en spreken een tijd af.” Tijdens de briefing rinkelen de eerste telefoons al.

De eerste afspraak is op een adres in Waalwijk. We lopen mee met team 4. Daarin zitten twee handhavers van de gemeente Waalwijk, twee politieagenten en een medewerker van Team Mensenhandel. Emy is teamleider. Spannend werk, zegt Sanne van Team Mensenhandel: “Je weet niet wat er achter de voordeur zit. En je gaat naar iemands bezit toe, dus daar zijn mensen niet blij mee. Het is vooral voor degene die klant speelt spannend, want die weet niet wat er gebeurt.”

Herman* speelt dit keer de rol van klant. In het dagelijks leven is hij handhaver in Waalwijk. Hij gaat vaker mee met dit soort acties van het BIT, het Bestuurlijk Interventie Team. Er is iedere maand een actie, die zich richt op zaken als transport en logistiek, bedrijventerreinen en nu dus illegale prostitutie. Herman heeft de straat doorgekregen waar hij moet zijn, maar het huisnummer nog niet. Dat krijgt hij pas als hij in de straat is.

De collega’s zijn ook in de straat, maar op afstand. Via WhatsApp heeft Herman contact met de sekswerker. Zij stuurt hem een foto en video zodat hij weet waar hij moet zijn: “Als je het steegje inloopt, kom je in een brandgang. Ik kreeg een afbeelding van het huisnummer waar ik moest zijn.” Herman klopt op de deur, maar krijgt geen gehoor: “Dus ik app haar dat ik voor de deur sta. ‘De deur is open’, was de reactie. Maar kan ik meteen doorlopen?”

Collega’s van de politie zijn in de buurt, weet Herman. Ze horen via zijn telefoon wat er gebeurt en kunnen meteen ingrijpen. Toch twijfelt Herman: “Kan ik wel naar binnen, hebben ze mij wel in zicht als er iets vervelends gebeurt?”

Dan komt de sekswerker naar Herman toe. Meteen pakt hij zijn portemonnee en hij laat zien dat hij van gemeente is. Tegen zijn collega’s zegt hij dat ze mogen komen en samen gaan ze het huis van de sekswerker binnen.

We komen achterom, via het schuurtje, in een kleine huiskamer. Rechts is de keuken, meteen daarna een tafel met daarop schoonmaakdoekjes en make-up en een brandende kaars. Een lege waterfles dient als vaas voor de rozen die klanten als afscheid meekrijgen. De aankleding is verder sober. Weinig meubels: alles draait om sekswerk.

De hoekbank had de plek van actie moeten zijn, want de slaapkamer is al bezet, ontdekken we. Daar is een collega van de sekswerker bezig met een klant. Als die merkt dat er een heel gezelschap is binnengekomen, maakt hij zich razendsnel uit de voeten. De sekswerkers gaan op de hoekbank in de woonkamer zitten. De televisie, met daarop een Spaanse soap, blijft op de achtergrond aanstaan.

De sekswerkers spreken alleen Spaans. Daarom maakt Maria* van de politie met haar telefoon contact met een tolk. “Wie maakt jullie afspraken?” wil ze als eerste weten. De vrouwen maken die zelf, ze beheren ook hun advertenties zelf, zeggen ze. En het huis waarin ze nu zitten, is hun adres.

Ze zijn een maand geleden vanuit Colombia naar hier gekomen en betalen netjes hun huur. “We doen dit vrijwillig, we hoeven geen geld af te dragen”, bezweren de sekswerkers. “Het voelt misschien alsof we veel vragen stellen”, zegt Maria. “Maar dat doen we om jullie welzijn te controleren.”

Ondertussen maakt een collega foto’s van het huis en controleert hij de paspoorten. Zodra Sanne van Team Mensenhandel hoort dat de vrouwen uit Colombia komen, komt ze in actie. “Zij is hier werkend aangetroffen, maar dat mag ze hier niet.”

Dus worden de paspoorten in beslag genomen. De vrouwen reageren even verontwaardigd, maar ondergaan het verder allemaal gelaten. Aan het eind van het gesprek biedt Maria hulp aan. “Hoe?” vragen de sekswerkers. Maar na wat uitleg maken ze een afspraak met Prostitutie Maatschappelijk Werk.

Het werk zit erop en het team verlaat de woning. “Bye”, zegt een van de vrouwen en ze zwaait naar ons als we het huis verlaten. Op het politiebureau van Sprang-Capelle wordt de actie daarna besproken. Ook kan Sanne via een programma op haar laptop extra gegevens van de sekswerkers vinden die we net hebben bezocht. Namen, telefoonnummers, foto’s.

Het gaat om een jongere en een oudere vrouw van 54. Sanne: “Ze heeft nog gelogen over haar leeftijd, maar ze zag er goed uit”. “Je bent welkom om te samen te komen genieten van elkaar”, schrijft zij op haar Kinky.nl-profiel. “Hier bedoel ik mee een geile massage, lekkere pijpbeurt of standje 69.”

De vrouw blijkt in augustus ook al een controle te hebben gehad, in Hoogezand, provincie Groningen. “Ze heeft gewerkt in Utrecht, Delft, Almere, Lelystad, Breda, Nijmegen, Arnhem”, somt Sanne op. “Ze gebruikte ook meerdere telefoonnummers.”

Bij de nabespreking zegt Maria dat ze het onrustig vond tijdens het gesprek met de sekswerkers, omdat er zo veel mensen binnen waren. Besloten wordt op een volgende locatie met een kleinere groep naar binnen te gaan.

Uit een stapel uitgeprinte Kinky.nl-advertenties maakt Herman een nieuwe selectie. Maar helaas vangt hij dit keer bot: de dame in kwestie blijkt al een andere klant te hebben. Hij mag over een half uur terugkomen.

Bij de controle donderdagavond bleken van de 15 sekswerkers er 14 illegaal aan het werk te zijn. Drie sekswerkers zijn door de politie aangehouden omdat ze geen geldig identiteitsbewijs hadden. Van vier vrouwen is het identiteitsbewijs afgepakt. Vijf sekswerkers hebben een afspraak gemaakt voor hulp.

* Om privacyredenen staan Emy en Sanne alleen met hun voornaam in dit verhaal. De namen van Herman en Maria zijn gefingeerd.