De foto’s en aangrijpende verhalen in de expositie vertellen over de strijd van mensen met een beperking om volwaardig mee te kunnen doen in de maatschappij. “De samenstellers zochten naar kandidaten met een uitgesproken mening. Een kennis van me die bij de Zonnebloem werkt, dacht daarbij meteen aan mij. Ik ben heel trots, maar tegelijkertijd vind ik het ook best raar om zo’n grote foto van mijzelf te zien. Ik ben van mezelf best vrolijk, maar ik moest een heel serieus gezicht trekken”, vertelt Pien.

De Roosendaalse heeft het antisynthetase syndroom, een auto-immuunziekte die haar spieren aantast en littekens op haar longen veroorzaakt. Twee jaar geleden onderging ze een dubbele longtransplantatie. Ze is daardoor grotendeels afhankelijk van een rolstoel. Pien studeerde maatschappelijk werk, was jarenlang groepsleider in de jeugdzorg en vindt het, ondanks haar kwetsbare gezondheid, ‘heerlijk om zelfstandig te leven’.

Toch ondervindt ze dagelijks mentale en fysieke uitdagingen die ze moet overwinnen. “Wij denken dat we in Nederland alles goed voor elkaar hebben, maar dat is echt niet het geval. Uit onderzoek van de Verenigde Naties blijkt dat we juist ver achter lopen. Ik zie dat als een bevestiging dat ik echt geen ‘zeur’ ben. Het is gewoon meetbaar.”

Als voorbeeld noemt Pien de manier waarop ze nog steeds geregeld bejegend wordt door wildvreemde mensen. “Dan vragen ze zonder zich voor te stellen uit het niets waarom ik in een rolstoel zit. Dat is toch gek? Ik heb in zo’n situatie weleens aan iemand een vraag terug gesteld over hoe het met zijn prostaat ging. Gewoon om te laten merken hoe idioot en raar zo’n vraag is.”

Ze vervolgt: “Wanneer ik op deze manier benaderd wordt, geef ik geen antwoord meer. Toch verwachten mensen het wel van je. Als je niks zegt, worden ze boos en noemen ze je een bitch. Maar waarom zou je bij mij de stap ‘lekker weer hè?’ mogen overslaan, terwijl je dit bij iemand anders nooit zou doen. Natuurlijk mogen mensen best vragen waarom ik in een rolstoel zit, maar wel op een normale en respectvolle manier.”

Geen invaliden-toilet in Roosendaal
Ook op het gebied van drempels, liftknopjes en aangepaste toiletten valt er volgens Pien nog ‘een wereld te winnen.’ “Zo zijn er in Roosendaal nog altijd geen openbare invaliden-toiletten. Wanneer ik in de stad ben, moet ik dus zorgen dat ik niet te veel drink. Of ik moet mijn man bellen om mij te helpen me op het toilet te tillen. Dat zijn privédingen die je liever voor je houdt. Maar dat is echt niet fijn. Roosendaal wil zich profileren als grote stad. Ik vind dat ze hierin snel stappen moeten zetten. Het idee dat je ergens niet bij hoort, kan ontzettend hard zijn."

De expositie 'Samen onbeperkt vooruit' vloeit voort uit een samenwerking van De Zonnebloem en stichting Open Mind. De foto's zijn van Linelle Deunk. Het portret van Pien en dat van achttien anderen hebben een QR-code zodat je hun persoonlijke verhalen ook kunt beluisteren. Vanaf dinsdag 3 december, de Internationale Dag voor Mensen met een Beperking, is de tentoonstelling te zien, te lezen en te horen op het plein voor het HUIS van Roosendaal.

Pien: “Ik vind het mooi dat De Zonnebloem hiermee een ander soort aandacht krijgt. Ik kende de organisatie voorheen eigenlijk ook alleen maar van de bootreisjes langs de Rijn. Maar ze doet zoveel meer om mensen met een beperking de kans te bieden om volwaardig mee te doen in de maatschappij.”