Haar hondje Rio was alles voor Sharon. In mei van dit jaar moest hij onder het mes vanwege ademhalingsproblemen en na de ingreep ging het alleen maar slechter. Uiteindelijk overleed Rio en stortte haar wereld in. “Ik wist niet of ik wel naar de Olympische Spelen wilde gaan. Rio was er altijd voor mij. Toen ik een tattoo liet zetten van zijn pootafdruk, switchte ik naar een robot-modus. Ik kon Rio alleen maar eren met goud, op Instagram noemde ik hem niet voor niets Golden Rio.”

Na de gouden race stortte Sharon opnieuw in. “Ik voelde weer even de pijn van toen hij was overleden.” Ze kreeg de daaropvolgende periode veel reacties. “Ik vond dat de hele wereld mocht weten dat ik deze race voor Rio won. In alle berichtjes las ik dat mensen het zo’n mooi moment vonden en ze bedankten me voor de liefde die ik liet zien. Een hond kan namelijk heel belangrijk zijn voor iemand.”

LEES OOK: Goud voor Sharon van Rouwendaal tijdens Olympisch openwaterzwemmen.

In haar nieuwbouwhuis in Gemert lopen nu de hondjes Pongo en Harley. Rio heeft ook nog een prominente plek in de woonkamer; in de vorm van een herdenkingshoekje samen met eerder overleden honden tot een grote foto aan de muur. “Dan kan ik Rio altijd zien. Ik heb ook een ketting met daarin as van Rio. Zo is hij dicht bij me, zelfs toen ik op vakantie was in Tahiti en in de oceaan zwom.”

Eén van de berichtjes die Sharon kreeg, was van Rik Hendrikse, vrijwilliger bij ACE|SHIN. Deze stichting zet zich in voor verwaarloosde en mishandelde honden en katten in Spanje. Sharon: “Mijn ouders wilden vroeger altijd al dieren helpen. Ik kan me vinden in het verhaal van de stichting. Ik ben als topsporter op zoveel plekken geweest waar ik dierenleed zag. Daar voel ik me slecht over, er moet iets aan gedaan worden. Na Parijs wilde ik tijd vrijmaken voor goede doelen.”

Hendrikse is geëmotioneerd als hij vertelt over het leed in de Spaanse straten. “Na de recente watersnoodramp bijvoorbeeld werden dieren gewond en uitgemergeld bij onze poort gedropt. Met onze stichting halen we ook veel honden uit dodingsstadions, dieren die eerst op straat leefden. We geven ze in onze asielen veiligheid, liefde en aandacht. Het mooiste is als we in Nederland, België of waar dan ook een hond of kat een gouden mandje kunnen geven bij een gezin.”

Hij vergelijkt de verwaarloosde dieren met een topsportcarrière. “Sharon heeft iets geweldigs gepresteerd, dat raakte veel mensen. Ze heeft enorm veel wilskracht en doorzettingsvermogen. Maar dat hebben honden en katten op straat ook. Ze moeten iedere dag vechten voor hun bestaan en hopen dat het goedkomt.”

Sharon is naast haar vrijwilligerswerk druk met het geven van clinics, trainingen en lezingen. Of ze doorgaat als topsporter, daarover wil ze aan het begin van 2025 de knoop doorhakken. “Of ik stop of ik ga door tot het WK openwaterzwemmen in Singapore. Er gaan geen nieuwe Olympische Spelen komen voor mij.”

Haar nieuwe leven bevalt goed. “Eerst trainde ik zeven à acht uur per dag en alles ging op tijd; van boodschappen doen, rusten tot naar de fysio. Ik liep voor mijn gevoel altijd met een rugzak op. Als ik nu om tien uur 's avonds een film wil kijken of een avondje door de stad loop, dan kan dat gewoon. Ik pas wel op met eten en moet sporten van mezelf. Beetje fitnessen, hardlopen of wandelen en ik zwem af en toe. Maar maximaal anderhalf uur hoor.”

Op haar dertiende verliet ze het ouderlijk huis en vele jaren woonde ze in het buitenland. In Gemert heeft ze nu haar draai gevonden. “Mijn ouders kwamen hier wonen en ik vond het een mooie omgeving. Ik hou van rust, zeker toen mijn leven zo hectisch was. Toen besloot ik ook in Gemert een huis te kopen en dat bevalt uitstekend. Er beginnen zelfs vriendschappen te ontstaan, ik voel me thuis.”