Het begon allemaal toen Geert een jaar of twaalf was. Hij had pijn bij het plassen. Met de diagnose nierstenen ging hij bij de dokter weg. "Een paar dagen later had ik nergens meer last van."

Jaren zonder klachten gingen voorbij, tot hij begon aan de vooropleiding van defensie. "Bij mijn keuring moest ik in een potje plassen. Ik werd afgekeurd, omdat ze teveel rode bloedcellen in mijn urine zagen. Ze zeiden daar al dat ik naar mijn eigen huisarts moest, maar ik was alleen maar bezig met balen omdat ik niet door kon."

Achteraf baalt Geert dat hij er niet meteen mee naar de dokter is gegaan "Eigenlijk was die keuring al een teken dat er iets niet goed was. Eerst de nierstenen. Daarna de rode bloedcellen bij je bloed. Dat is niet goed."

Geert vond een nieuwe uitdaging bij een chemiebedrijf op het industrieterrein in het dorp. "Toen ik daar per ongeluk giftige gassen in had geademd, zagen ze in de bloedwaardes dat er iets mis was met mijn nieren."

Nog geen week later belt zijn huisarts. Geert beseft dat hij actie moet gaan ondernemen. Jaren van onderzoek en controles in het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven volgen. Hij blijkt een chronische nierziekte te hebben. "Het ging jaren goed, zolang ik maar mijn medicijnen zou innemen."

"Op een gegeven moment had ik flinke griep. Ik kon nog geen glas water binnenhouden", vult hij aan. Geert werkte ondertussen in de bouw van festivals. "Ik moest iedere dag twaalf pillen slikken, maar na het innemen kwamen die er vrijwel meteen weer uit. Achteraf gezien was ik mezelf daar gewoon aan het vergiftigen."

De griep bleef maar aanhouden en het ging steeds slechter met Geert. "Ik had die week toevallig toch een vaste controle in het ziekenhuis. Een dag daarvoor moet je dan je bloed laten prikken en dat heb ik toen ook gedaan."

Een paar uur na het bloedprikken hangt zijn arts al aan de lijn. "Hij wilde mij binnen een uur zien op de intensive care. Hij zag aan de bloeduitslagen dat het niet goed was."

Met een nierfunctie van zeven procent werd hij meteen aan de noodnierdialyse gelegd. "Dan gaat er veel door je hoofd. Het balletje ging snel rollen. Op dat moment heb ik ook naar mijn tweelingbroer geappt of ik zijn nier mocht hebben."

En daar hoefde zijn eeneiige tweelingbroer Rick niet lang over na te denken. "Dat was voor mij meteen duidelijk dat ik dat wilde gaan doen. Er kan geen betere match zijn."

Maanden van onderzoek volgen. Op 28 juni is het dan eindelijk zover: de niertransplantatie in het Radboud Umc in Nijmegen kan beginnen. "Dat was de dag des oordeels. Het ging allemaal vrij vlot die dag", vertelt Geert. "Al weet ik niets meer van hoe lang het duurde. Ik lag goed te pitten", vult zijn broer aan.

Een tijd van revalideren volgt. "Ik had enorm veel littekenpijn en opstaan was lastig", vertelt Rick. "De transplantatie zelf, daar heb ik geen last van gehad, alleen van hem", grapt hij tegen zijn broer.

En ook met Geert gaat het maanden na de operatie weer beter. De broers wonen nog samen thuis en kunnen ondertussen het 'normale' leven weer oppakken. "We hebben door de jaren heen een wel heel bijzondere band opgebouwd samen", zeggen zij samen trots.