Iedere week is er ook een nieuwe aflevering van de Stuifmail-podcast. Beluister de podcast hier:

Wat is dit witte goedje over de paddenstoelen?
Mirjam Veenstra was aan het wandelen in de Rucphense bossen en zag tot haar verbazing bij meerdere paddenstoelen iets wittigs er overheen zitten. Wat ze zag is een lagere schimmel, die uitgewerkte of uitgebloeide paddenstoelen opruimt. Zo te zien ruimen deze melkzwammen, zoals deze paddenstoelsoort heet, dode natuurlijke materialen op. Dat maakt het dus zogeheten saprofyten.

Ook de paddenstoelen zelf kunnen op hun beurt weer opgeruimd worden door lagere schimmels. Als ze al niet opgegeten zijn door diverse diersoorten. Zowel hoge als lage schimmels, waartoe melkzwammen behoren, zijn de opruimers van de natuur en leven in diverse ecosystemen. Een mooi voorbeeld van een lagere schimmel is de broodschimmel, ook wel Mucorales genoemd. Wil je meer weten over hogere en lagere schimmels, klik dan op deze link.

Wie heeft hier zijn eigen wc'tje gegraven en een flinke drol gelegd?
Harry Keijzer zag in zijn tuin een kuiltje van ongeveer twaalf centimeter. Het bleek een wc'tje met daarin een drol van ongeveer 15 centimeter lang. Er waren ook vruchtenzaden in de poep te zien. Harry wilde daarom graag weten wie er toch in zijn tuin heeft gescheten. Volgens mij is het een drol van een das. De meeste soorten zoogdieren in ons land leggen een drol neer waar het hen uitkomt, maar dassen maken meestal een mestputje, ook wel latrine genoemd.

Dassen eten in deze periode veel zaden en vruchten. Het zijn alleseters die vooral regenwormen eten. Maar zeker in de herfst staan er ook bosvruchten, gevallen fruit, noten, eikels, knollen, maïs, paddenstoelen en graan op het menu. Tel daarbij op dat Harry relatief dicht bij de Loonse en Drunense duinen woont, dan moet de dader wel een das zijn geweest. Want in de driehoek Raamsdonksveer, Tilburg en Den Bosch zitten ongeveer 42 dassenfamilies, bestaande uit zo'n 307 dassen.

Een vreemde wesp in de tuin die hier niet thuishoort
In de tuin van Eveline Roelink-Holtkamp werd een vreemd insect gezien dat een nest probeerde te maken in de holle stengels van de perenboom. Op internet achterhaalde Eveline dat het mogelijk een Mexicaanse langstaartwesp was. Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar met de foto van Eveline en de naam die zij mij stuurde ontdekte ik dat het om een Mexicaanse zwartsteel ging, een wespensoort inderdaad.

Deze zogeheten vliesvleugelige insecten horen bij de familie van langsteelgraafwespen, maar horen niet thuis in Nederland. Het zijn dus invasieve exoten, die een tiental jaren geleden per ongeluk ingevoerd zijn vanuit Midden-Amerika in het Middellandse Zeegebied. Daarna zijn deze Mexicaanse zwartstelen met een opmars begonnen richting Nederland en hebben zich inmiddels definitief in ons land gevestigd. Je leest er via deze link meer over.

Welk diertje zat er in de keuken tussen het fruit?
In de keuken tussen het fruit vond Jeanne Meijer een voor haar onbekend beestje. Ik dacht aan een miljoenpoot en na het flink inzoomen van de foto van Jeanne bleek het om een witpootkronkel te gaan. Want dit beestje heeft de naam aan de witte pootjes te danken, die dus moeilijk te zien zijn. Het is dus duidelijk een familielid van de echte miljoenpoten en ze vallen in principe onder de stam van duizendpotige. En die laatste vallen weer onder de klasse van veelpotigen.

Bijna alle miljoenpoten zijn planten- of afvaleters en hebben dus op hun menu rottend materiaal staan van vooral wortels, rijp fruit en soms dode dieren. In principe leven de witpootkronkels in bosachtige gebieden en kunnen ze heel goed klimmen. In de avond gaan ze in bomen op zoek naar voedsel. Maar als ze in huizen zitten, kunnen ze ook in de avond tegen muren opklimmen op zoek naar voedsel en dat kan dan bijvoorbeeld overrijp fruit zijn in een fruitschaal.

Rubriek mooie foto’s
Op 11 oktober was het weer heel gunstig voor de levendbarende hagedissen. Daardoor heeft André van Drunen vijf mooie exemplaren vast kunnen leggen.

Natuurtip
Komende dinsdag 10 december kan je vanaf acht uur 's avonds naar de mooie weidevogelfilm 'Vogels kun je niet melken' in de Tiliander in Oisterwijk. In de documentaire kijkt boer Bote de Boer uit Tjerkwerd Súdwest-Fryslân reikhalzend uit naar de komst van de grutto. In heel Friesland laat deze weidevogel zich nauwelijks nog zien, maar bij hem blijft hij komen, in groten getale zelfs.

Ook dit jaar is alles gereed voor zijn komst. Het grondwater staat hoog, de plasdrassen zijn aangelegd. En het ouderwetse weidegras zit bomvol kruiden en insecten, precies zoals de grutto’s het graag hebben.

Astrid, Bote’s vrouw, gunt haar man zijn vogels. Als ze met zijn tweeën waren, mocht hij van haar zijn gang gaan. Maar ze zijn niet met zijn tweeën, ze hebben vijf kinderen. De oudste zonen willen de boerderij graag in de toekomst overnemen. Maar dan moet er nog wel steeds een boerderij om over te nemen zijn.

Meer informatie:
Mensen kunnen ervoor kiezen om alleen de film te bezoeken, maar er is ook een arrangement samengesteld. Daarbij kan je voorafgaand aan de film dineren bij een restaurant in Oisterwijk waar allemaal biologische producten worden gebruikt.