Martien groeit op als oudste zoon in een druk gezin met negen kinderen in Boxtel. Hij helpt zijn moeder met de zorg voor zijn broertjes en zusjes en begint op zijn twaalfde al met werken: "Hij wilde namelijk graag zelf een cadeautje voor zijn moeder kunnen kopen", vertelt Stefanie.

Haar vader is soms wat verlegen en heeft moeite om zijn plek in de spotlights in te nemen. Tot hij Thea in de kroeg ziet staan. Hij loopt op haar af en de rest is geschiedenis. Ze worden verliefd, krijgen twee dochters en delen samen het leven in Boxtel: “Ze vulden elkaar perfect aan. Mijn moeder, een echte flapuit, hielp mijn vader om uit zijn schulp te kruipen en vaker voor zichzelf op te komen.”

De vaderrol past Martien als gegoten. “Hij gaf ons altijd zoveel liefde en mijn herinneringen aan hem zijn heel warm. Samen kleuren, op de Nintendo spelen, wandelen met de honden, vakanties - álles was leuk met hem.” Ook later, als de zussen ouder zijn, doet Martien alles voor hen. “Als wij op stap waren geweest, bakte hij midden in de nacht nog snacks voor ons. Dat zijn momenten waar ik met veel plezier aan terugdenk.”

Als Martien op een dag Raymond van Barneveld op de televisie ziet, valt hij als een blok voor de dartsport. Hij schaft zijn eerste set pijlen aan, hangt een dartbord op zolder en nodigt vrienden uit om mee te doen. “Elke zondagavond stond hij met zijn vrienden - die thuis zelf ook een dartbord hadden opgehangen - te darten”, vertelt Stefanie. “Maar daar bleef het niet bij. Pap sloot zich aan bij de dartclub in het dorp en begon wedstrijden te spelen.”

Aan gezelligheid ontbreekt het niet in het leven van Martien en Thea. Carnavalswagens bouwen ze jarenlang trouw met de vereniging en iedere zaterdag gaan ze naar de dansavond in het plaatselijke café. “En de laatste jaren gingen ze ook vaak op zondagmiddag met vrienden en familie naar de kroeg voor een biertje.”

Dan krijgt Martien opeens pijn in zijn linkerarm. De huisarts stuurt hem weg met de conclusie dat zijn arm wat overbelast is van zijn werk: “Wij zochten hier niks achter. Ons pap werkte in de bouw en dat kan lichamelijk zwaar zijn. Aan tafel was hij die avond wat stiller dan wij van hem gewend waren, maar hij ging later op de avond nog wel even kijken bij zijn dartclub. Thuisgekomen ging hij vroeg naar bed, in de hoop zich de volgende dag wat beter te voelen.”

Die ochtend maakt Stefanie zich klaar voor school. “Doe maar stil, hij heeft de hele nacht in bed liggen woelen”, seint haar moeder. Maar als Stefanie die dag op school aankomt, voelt ze dat er wat mis is. “Uiteindelijk werd ik uit het klaslokaal gehaald en werd mij verteld dat mijn vader in zijn slaap was overleden. Mijn vriendinnen wisten het al, zodat ze mij konden troosten.” Haar tante haalt Stefanie vervolgens op van school om naar huis te gaan: "Dat vond ik heel spannend."

Thuis rent Stefanie naar boven om te kijken bij haar vader: “Ik wilde zeker weten dat het écht waar was. Ik kon het niet geloven, de avond ervoor zat hij nog gewoon met ons aan de eettafel.”

Het verdriet binnen het gezin is enorm. “Mijn moeder durfde niet meer in de slaapkamer te slapen waar ons pap was overleden, ze sliep daarom bij mij op de kamer. We probeerden door te gaan, want het leven gaat verder, maar het overlijden van mijn vader had alle energie uit mijn moeder gesloopt.”

Het is nu bijna twintig jaar geleden dat Stefanie haar vader verloor, maar ze houdt hem nog altijd dichtbij: “Ik was pas twintig toen en inmiddels leef ik bijna langer zonder hem dan met hem en dat doet pijn. Ik heb mijn vader nooit losgelaten, zo vertel ik mijn kinderen veel over hun opa, die ze helaas nooit hebben mogen leren kennen."

"Ik laat foto’s zien en deel verhalen over de bijzondere man die hij was. Het is voor mij belangrijk om zijn nalatenschap levend te houden; dat biedt me veel troost. Terugblikken op de mooie momenten die we samen hebben gedeeld, voelt fijn.”