Inmiddels woont Joop al weer vijftien jaar in de omgeving van het Rucphense bos. “Met mijn vrouw, twee honden, een jacuzzi en een sauna”, vertelt hij met een gulle lach. “Niet gek hè voor een oude clown zoals ik.”

Vorig jaar speelde Joop zijn laatste kerstvoorstelling in Circus Royal van zijn zoon Toni. Het allerliefst zou hij de komende dagen weer in de piste willen schitteren als ‘Gino’.

Zijn broze gezondheid is spelbreker: “Ik heb last van hartritmestoornissen en suikerziekte. Ik kan nog maar kleine stukjes lopen en dan moet ik weer naar zuurstof happen. Het gaat niet meer.”

Joop groeide op in het circus van zijn ouders die hun artiestenbestaan later verruilden voor het uitbaten van een succesvol café in Dordrecht. “Mijn vader wilde niet dat ik terug naar het circus zou gaan. Ik had talent en daarom moest ik van hem naar het conservatorium om muzikant te worden. Ik had niks met die klassieke werken want ik hield van circus- en jazzmuziek.”

“Ik ben twee keer van huis weggelopen naar het circus van mijn oom Toni Boltini. Steeds werd ik teruggehaald door mijn vader. De derde keer ben ik met een andere oom naar België gegaan en is het me toch gelukt om met de clownerie te beginnen. En inmiddels kan ik ook uren genieten van de muziek van Brahms”, zegt hij lachend.

De clown in ruste heeft een indrukwekkende carrière achter de rug waarin hij optrad voor onder meer bondskanselier Helmut Kohl en Prins Bernard.

Hij deed tv-opnames met internationale sterren zoals Freddy Quinn en Catarina Valente. In Nederland deelde hij het podium met Jos Brink, Lee Towers, Anita Meyer, het theater duo Mini& Maxi en het Brabants en Limburgs Symfonieorkest.

Daarnaast had de Rucphenaar 25 jaar zijn eigen circus waarin hij voorstellingen gaf met zijn eerste vrouw en later met zijn zoon Toni. In het houten schuurtje naast zijn chalet ligt 53 jaar geschiedenis van deze carrière opgeslagen.

“Kijk dit zijn mijn flapschoenen. Mijn vrouw wilde niet dat ik ze weg deed dus heb ik ze nog. Zelf kom ik hier eigenlijk nooit want wat moet ik met die oude troep. Je hebt van die artiesten die alles bewaren en ophangen. Ik heb daar niks mee. Alle herinneringen zitten in mijn hoofd.”

Joop hecht niet aan spullen maar wel aan zijn muziekinstrumenten die prominent in de hoek van de woonkamer staan. Tijdens het gesprek neemt hij bij wijze van gewoonte zijn trompet in de hand.

“Nu wil je zeker dat ik een stukje speel?” De vraag stellen is hem beantwoorden en dus zet hij zijn trompet aan zijn lippen. ‘I’m dreaming of a white christmas’ galmt door de ruimte, eerst voorzichtig en broos. Enkele maten later helder en virtuoos, kippenvel.

“Weet je?”, vervolgt hij. “Mensen laten genieten met een lach of een traan is heerlijk. Dat ze even hun gedachten kunnen verzetten en niet hoeven te denken aan oorlog of ellende. Maar vergis je niet. Dit is een vak waar je hard voor moet werken. Als je het vanuit je hart doet, kun je een goede clown worden.”

Na enig aarzelen besluit Joop in de auto te stappen voor een tripje naar Dordrecht waar het kerstcircus van zijn zoon staat opgesteld. In de tent van Circus Royal zijn de voorbereidingen voor de première aanstaande vrijdag in volle gang. “Nu ik hier de tent in loop, mis ik het. Daarom wilde ik dit ook mijzelf niet aandoen. Maar ik ben apetrots op wat Toni hier neerzet.”

“Ik zou willen dat ik twintig jaar jonger was want dan had ik hier gewoon gestaan. Dit was mijn plek”, zegt Joop terwijl hij met tranen in zijn ogen naar het midden van de piste loopt. “Circus is een ziekte waar je nooit vanaf komt. Het is mooi geweest, hij was maar een clown en nu is hij Joop die leeft als god in Brabant.”