Zakelijk gezien was 2024 allesbehalve een goed jaar voor Peter Gillis. Hij moest de vaste bewoners van vakantiepark Prinsenmeer schoppen, hij stopte noodgedwongen als baas van Oostappen Groep Vakantieparken, vergunningen werden ingetrokken en dwangsommen stroomden binnen. Privé was het niet veel beter: het chalet van Gillis brandde af en zijn zoon Mark lag twee maanden in het ziekenhuis.

Het is eind juni als Mark naar het ziekenhuis gaat voor zijn moeder. “Daar ging het niet goed mee, ze werd in coma gebracht”, blik Gillis terug. “Toen de arts Mark zag, zei hij: ‘maar jij bent ook niet goed’. Binnen een halfuur lag hij ook op de intensive care. Twee kamers naast zijn moeder.”

De volgende avond wordt Mark in coma gebracht, drie weken zal dat uiteindelijk duren. Hij vecht voor zijn leven als gevolg van een ernstige longontsteking. “De artsen probeerden hem in leven te houden, maar het ging gewoon superslecht. We hadden al afscheid genomen van Mark.” Zo werd er gesproken over begraven en cremeren.

"Mark was al weg", beschrijft zijn vader. “Maar hij heeft gevochten en gevochten en uiteindelijk is hij uit zijn coma ontwaakt. Het is een wonder, hij heeft echt een engelbewaarder. We hadden niet gedacht dat we kerst met Mark mochten vieren dit jaar.”

Eind augustus komt Gillis met Mark in een rolstoel het ziekenhuis uit rijden. “Hier is ‘ie dan”, roept hij tegen de aanwezige pers. “Dat was de mooiste dag. Maar daar ging veel aan vooraf. Na zijn coma kon hij helemaal niks, hij was net een baby. Hij moest weer leren lopen en leren eten.” Vier maanden later is Mark weer helemaal de oude. “Hij is sterker dan ooit. Hij is dertig kilo afgevallen, eet gezonder, rookt niet meer en sport drie keer in de week.”

Ondertussen zit Gillis ook met Prinsenmeer in zijn maag. Half september moet het vakantiepark helemaal leeg zijn, maar de vaste bewoners blijven zitten. “Het was gewoon een slecht jaar: parken op slot, de overheid die op mijn hielen zat”, verzucht Gillis. “Het was een hele strijd dit jaar; er ging geen dag voorbij zonder een brief van een deurwaarder, de Belastingdienst of een dwangsom.”

Gillis praat er heel luchtig over, maar het gaat om miljoenen euro’s: “Prinsenmeer scheelt mij al tien miljoen euro dit jaar. Maar ik ga de gemeente en de Staat aansprakelijk stellen, er komen wel dingen naar boven die niet volgens het boekje zijn gegaan.”

Dat niet volgens het boekje werken, is juist iets wat Gillis verweten wordt. Van witwaspraktijken tot belastingfraude, maar hij neemt zichzelf helemaal niks kwalijk: “Ik denk dat iedere ondernemer wel eens de randjes opzoekt. Maar ik heb geen strafblad. Ik heb weleens een boom omgezaagd wat niet mocht of te hard gereden.”

In Asten, op Prinsenmeer, begon Gillis in 1986. “Voor 4,25 miljoen gulden kocht ik het park van de gemeente. Dat was de geldmachine, daar zijn we groot mee geworden. Dankzij Prinsenmeer heb ik heel snel kunnen groeien.”

Daarom is de sluiting van het park in september ook emotioneel voor hem: “Peter heeft gewoon een hart, maar zakelijk moet je hard optreden. Anders blijf je niet bestaan.” En dus zitten tientallen bewoners in september zonder gas, water en licht, wordt het park afgesloten en wordt een rechtszaak aangespannen. De laatste bewoners vertrekken uiteindelijk voor 1 oktober.

Gillis neemt het de laatste bewoners kwalijk dat ze het op de spits hebben gedreven. Ze wisten volgens hem al heel lang dat ze weg moesten. Toch noemt hij het wel erg voor ze, contact met de bewoners heeft hij echter niet meer: “Dat vind ik ook niet nodig. Er is ook niemand die heeft gevraagd hoe het met Peter gaat.”

Doordat de bewoners weigerden weg te gaan moet Gillis nu 150.000 euro aan de gemeente Asten betalen. “Daar ben ik ze ook dankbaar voor”, zegt hij cynisch. “Maar dat gaat Petertje niet betalen. We zitten nu in de bezwaarfase.” Dit jaar is voor hem één ding duidelijk geworden: “Ik ben in Nederland wel klaar, hier wordt het ondernemen mij onmogelijk gemaakt. Het beste kan ik gewoon alles verkopen. Dat is voor iedereen beter: Petertje weg, de overheid gelukkig.”

Maar klaar met vakantieparken is Gillis nog niet. “We zijn ons aan het oriënteren op Kroatië. En we kijken ook naar Spanje en Portugal. Ergens ga ik wel weer beginnen. Gewoon weer massa en kassa, veel en groot.”