Tot haar zestigste zag Marleen alles nog. “Van de oogarts kreeg ik te horen dat ik de ziekte van Stargardt had. Mijn ouders waren allebei drager van de ziekte, maar zij hebben het zelf niet gehad", vertelt Marleen. Stargardt is een zeldzame oogaandoening die blijvende moeite veroorzaakt met het herkennen van gezichten, lezen en tv-kijken. “Als iemand voor me staat, zie ik alleen de vage contouren van die persoon. Wat ik probeer te zien, blijft voor mij onzichtbaar", aldus Marleen.

Haar visuele beperking heeft grote invloed gehad op de manier waarop ze werkte. “Vroeger kon ik heel precies kleine gezichtjes maken. Nu werk ik veel grover. Als ik een groot beeld maak, kan ik er nog net een beetje de vorm van een gezicht in verwerken, maar geen ogen meer of alleen gesloten ogen.”

Van hobbyist naar kunstenaar
De 75-jarige Marleen werd geboren in Vlaardingen. Na haar huwelijk woonde ze lange tijd in Zoetermeer. Daar maakte ze begin jaren ’90 voor het eerst kennis met klei, tijdens een cursus keramiek. In de eerste jaren maakte ze uiterst gedetailleerde beelden. In 1994 verhuisde Marleen met haar gezin naar Eindhoven, waar ze zich direct aansloot bij de BKT (Beoefenaars van Keramische Technieken).

“Als je nog kunt zien, realiseer je je niet dat er een moment kan komen waarop dat niet meer zo is. Bij mij ging het langzaam. Toen ik besefte dat ik niet meer kon zien, heb ik misschien twee weken in de put gezeten. Daarna besloot ik dat ik geen zin had om te blijven sikkeneuren. Ik ben van nature positief en ben gaan uitzoeken wat ik nog wél kon, met alle hulpmiddelen die er zijn.”

Marleen sloot zich ook aan bij Stichting Kubes, een organisatie voor blinde en slechtziende kunstenaars. “Zo bijzonder is het niet, een kunstenaar die niks ziet,” zegt Marleen lachend. “Iedereen maakt daar kunst op zijn eigen manier, en we organiseren prachtige tentoonstellingen. Dankzij Kubes heb ik op de mooiste plekken mogen exposeren. Bovendien word ik sinds ik bij Kubes zit ‘kunstenaar’ genoemd. Daarvoor was ik gewoon een hobbyist.”

Om weer wat ruimte te maken in haar huis, wil Marleen graag een aantal beelden verkopen. “Anders blijven mijn kinderen ermee zitten, en zij hebben in hun huizen ook al beelden van mij staan,” zegt ze lachend.

“Ik vind het moeilijk om afstand te doen van mijn beelden en wil ze zeker niet voor een habbekrats wegdoen. Voor een mooi bedrag wil ik ze wel verkopen. Bovendien gaat het geld naar een goed doel, zoals KIKA, dat onderzoek doet naar kinderkanker. Een win-winsituatie, waardoor ik ook ruimte krijg,” zegt Marleen met een glimlach.