"We willen Jenny in het zonnetje zetten. Bewustzijn creëren en mensen laten zien dat het leven niet altijd zo mooi is als ze denken", vertellen man Jan (29) en vriendin Xavanna (27). Zij stonden naast Jenny, die in de bloei van haar jonge leven ontzettend ziek werd. Nu zitten ze met z'n tweeën aan de keukentafel en kijken ze uit op de foto's van haar zwangerschap, die pal naast het bidprentje in de boekenkast staan. "We willen laten zien dat ze niet vergeten wordt."

Jenny, Jan en Xavanna leerden elkaar kennen op een feestje van een gemeenschappelijke vriendin, in Helmond. Broekies van begin 20 en 19 waren het. "Jenny was ontzettend lief, zij zette zichzelf echt aan de kant voor anderen", vertelt Jan over zijn liefde. "Ik denk niet dat er veel vrouwen zijn zoals zij. Zij kon echt luisteren en was oprecht. Ze deed nooit stiekem."

"Ik ken geen beter stel dan Jan en Jenny", beaamt Xavanna het gevoel van Jan. Ze vulden elkaar aan. "Jenny had wel een beetje een rugzakje, maar Jan gaf haar het gevoel dat ze goed was zoals ze was." Jan knikt. Aan zijn houding te zien vindt hij dat niet meer dan vanzelfsprekend. "We hadden nooit ruzie", zegt hij. "Dat maakt het extra zuur. Want ik denk dat we samen oud waren geworden."

Jenny werd ziek toen ze 25 was. Ze was net moeder geworden van haar eerste kindje: dochtertje Liv. In haar eierstok bleek een tumor te zitten, die verder niet was uitgezaaid. De tumor werd weggehaald en daarmee leek voor de meesten de kous af. "We probeerden haar voor te houden dat ze blij mocht zijn, eigenlijk was ze gewoon gezond verklaard", vertelt Jan. "Maar ze heeft altijd de angst gehouden dat het weer terug zou komen. Er was een onderbuikgevoel dat het niet goed was."

In dat soort gevallen is intuïtie iets moois, maar ook een advocaat van de duivel. Een onrust die je liever niet had willen voelen. Iets dat je kan sturen, dat je waarschuwt of geruststelt, maar verder niet uit te leggen is. Jenny's gevoel bleek te kloppen. Ze was opnieuw zwanger, toen vlekken op haar huid bevestigden waar ze al zo lang bang voor was. Ze had weer eierstokkanker, maar dit keer met uitzaaiingen. Dus moest ze aan de chemo, met een baby in haar buik.

Zoontje Finn werd met 34 weken via een keizersnede gehaald. Op dat moment zat er liefde en kwaad tegelijk in Jenny's buik. Kanker en een baby'tje. "Dat heeft Jenny echt zo lang mogelijk gerekt, voor de gezondheid van haar kindje, ondanks dat ze zoveel pijn had", vertelt Xavanna. Daarna bleef Jenny in het ziekenhuis achter. Ze was uitbehandeld. Blessuretijd.

Jan en Jenny trouwden, ook al had hij daar zelf eigenlijk niks mee. "Ik dacht: wat kan ik nog doen? Wat kan ik haar nog bieden? Toen heb ik haar thuis ten huwelijk gevraagd. In pyjama."

Hun huwelijksdag werd een stralende dag in maart, met iedereen erbij die erbij had moeten zijn. Jenny in een prachtige jurk, een fotoshoot met de kinderen en een diner met familie. Letterlijk en figuurlijk voor in de boeken.

Daarnaast probeerde Jenny haar geliefden zo zorgeloos mogelijk achter te laten. Ze schreef briefjes voor Liv en Finn en deed ze in een kistje, waardoor hun mama er bij alle grote gebeurtenissen toch een beetje bij kan zijn. "En we hebben twee knuffels gekocht waarin ze haar stem in kon spreken", vertelt Xavanna. "Ik ben zelf ook moeder. Dus toen we wisten dat Jenny doodging en de kinderen achter moest laten, hebben we een knop omgezet."

Nu is die storm gaan liggen. Jenny is er niet meer. De luiers moeten verschoond, de afwas gedaan. De boodschappen in de koelkast en het eten op tafel. "Ik heb wel verdriet, maar ik heb het fijnste gevoel bij verdergaan met leven", vertelt Jan.

"Ik probeer er het beste uit te halen voor de kinderen en hou me vast aan wat Jenny tegen me heeft gezegd. Toen vond ik dat heel zwaar om te horen, omdat je dan weet dat de dood eraan komt. Maar nu ben ik haar er heel dankbaar voor."

'Opbouwend hard', noemt Jan zichzelf, samenvattend. Hij is een doorpakker, die zijn verdriet het liefst op zijn eigen manier verwerkt. "Ik kan het goed managen, maar ik heb het wel onderschat", geeft hij toe. "Ik heb een paar maanden nodig gehad om te beseffen wat ik heb beleefd. Het is niet normaal om zoiets mee te maken als je 28 bent."