Het verhaal van Evelien is droevig, bijzonder en mooi tegelijkertijd. Want op je achttiende je vader verliezen is een ding. Maar als jongvolwassene achterblijven met een moeder die na twaalf herseninfarcten volledig afhankelijk is van anderen, ga er maar aan staan. “Ik weet eigenlijk niet beter dan dat ze ziek was en mijn vader voor haar zorgde, daar ben ik mee opgegroeid. Het was niet anders”, relativeert Evelien.

Maar laten we bij het begin beginnen. Bij muzikant Heintje van Brink die zijn hele leven in Den Bosch woonde, maar in Indonesië werd ‘gemaakt’ en in 1950 op de boot van Ambon naar Nederland werd geboren. In 1998 leerde hij de moeder van Evelien kennen, de toen 20-jarige en dus veel jongere Eva Beysens.

Evelien: “Dit is wel een leuk verhaal. Muziek was de grote passie van mijn vader en hij speelde als drummer en gitarist in verschillende bandjes. Tijdens een van de optredens, in een café volgens mij, was mijn moeder daar toevallig ook en ze vond hem meteen leuk. Na het optreden ging ze, best wel brutaal, naar zijn kleedkamer om daar op hem te wachten. Hij was er nogal door verrast, vond het een beetje apart, maar een week later hadden ze een eerste date en sprong de vonk over."

Heintje en Eva trouwden in 2002 en twee jaar later werd Evelien geboren. ‘Rocker’ Heintje geeft zijn liefde voor muziek door aan zijn dochter. “Muziek maken, zingen, ik doe het nog altijd. Om mijn vader te eren, maar ook omdat het me rust brengt en ik me dan dicht bij hem voel. Hij heeft me zoveel geleerd en we hebben zoveel samen gezongen. Het maakt me gewoon gelukkig.”

Het herinnert Evelien aan hoe gelukkig ze waren als gezin. “Ik weet natuurlijk niet meer alles van mijn jeugdjaren, maar wel dat mijn ouders veel van elkaar hielden. Het was fijn thuis en er werd altijd muziek gemaakt en gezongen.” Tot het noodlot toesloeg en haar moeder in 2013 een auto-ongeluk kreeg. Een ongeluk dat vergaande consequenties zou hebben.

In 2014 waren ze met z'n drietjes op vakantie in Disneyland Parijs toen het misging. De kleine, negenjarige Evelien zag hoe haar moeder in elkaar zakte. Paniek. Het bleek om een herseninfarct te gaan, een gevolg van het ongeluk in 2013. Er zouden nog meer infarcten volgen die Eva in de loop der jaren alsmaar zieker maakten.

“De ziekte van mijn moeder is zeker bepalend geweest voor ons leven als gezin en mijn jeugd. We gingen bijvoorbeeld niet meer op vakantie en mijn moeder werd steeds afhankelijker van ons, vooral van mijn vader natuurlijk. Hij was er altijd voor haar, heeft haar vanaf het begin met liefde en zorg omringd en is altijd van haar blijven houden.”

En zo kwam vader Heintje alleen voor de opvoeding van Evelien te staan en moest hij in z'n eentje het gezin draaiende zien te houden. Wat hij heel liefdevol en met verve heeft gedaan, vertelt Evelien. “Mijn vader was de beste vader die ik me kon wensen. Hij hielp me echt met alles en we deden veel samen, van de boodschappen, wandelen en tv kijken tot zingen en muziek maken. Hij was gewoon heel lief, sociaal, vrolijk, zorgzaam en positief ingesteld. Het is niet voor niets dat al mijn vrienden dol op hem waren. En hij was grappig. Lachen was voor hem heel belangrijk. Ik hoop en denk dat ik wel op hem lijk…”

Evelien was achttien toen haar wereld opnieuw op z'n kop kwam te staan. De coronacrisis, zondag 30 oktober 2022. Heintje was niet lekker en ging vroeg naar bed. Evelien moest de volgende dag op stage en appte hem overdag een paar keer, maar kreeg geen reactie. “Ik was heel ongerust en ben vroeger naar huis gegaan. Ik vond hem op de vloer van de slaapkamer, hij was uit bed gevallen. De huisarts regelde dat hij met een ambulance naar het ziekenhuis ging waar hij meteen werd getest. Het was corona. Maar hij zei dat hij honger had en dat leek me een goed teken en stelde me gerust. Anderhalf uur later was hij dood.”

Met hulp van familie werd het afscheid van Heintje geregeld, er brak een moeilijke periode aan voor Evelien. "Het was altijd hij en ik, hij was niet alleen mijn vader, maar ook mijn beste maatje, mijn alles. Dus ja, hem verliezen was erg moeilijk. Ik heb traumatherapie gehad om zijn dood een plekje te kunnen geven en dat heeft geholpen. Zoals zingen en muziek maken ook helpt. En ik probeer te denken aan wat we altijd tegen elkaar zeiden: een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.”

Eva woont sinds het overlijden van Heintje in een woongroep van Cello. Evelien kon niet alleen in het ouderlijk huis blijven en woont onder begeleiding in Den Bosch.