Roos was jaren depressief: 'Het stukje lijden moest ik altijd alleen doen'
"Ik weet niet beter dan dat ik altijd een beetje down was", vertelt Roos, terwijl ze een rol chocoladekoekjes open peutert. Er is dampende thee, een van de poezen des huizes springt op tafel en geeft zachte kopjes. Achter de verwarming ligt nummer twee te genieten van de zonnestralen op deze novemberdag.
"Het lukte me simpelweg niet om plezier te maken. Geluk voelde zo ver weg, ik wist eigenlijk niet beter dan dat die donkere staat van zijn normaal was. Ik voelde me heel erg alleen. Als kind zei ik soms, 'Ik hoef niet te leven, ik vind er niks aan'. Een zachte blik. "Dat zijn hele heftige gedachten voor een jong meisje."
Haar ouders gingen uit elkaar toen ze elf was. Twee mensen die ooit zielsverliefd waren, maar dat waren kwijtgeraakt en niet meer samen verder wilden. "Er waren veel spanningen en als kind voelde ik dat feilloos aan", zegt ze.
"Mijn ouders hadden allebei leukere dingen te doen."
Niet lang na de scheiding kreeg haar vader een nieuwe vriendin. "Hij genoot van een leven zonder kinderen, zonder de verantwoordelijkheid en zorg die dat met zich meebrengt. Mijn moeder was erg ongelukkig en niet echt in staat om voor mij en m'n zus te zorgen. Ook al waren er vaste afspraken over de weekenden, er ontstonden discussies over naar wie we toe zouden gaan. Want ze hadden eigenlijk allebei leukere dingen te doen."
Tussen Roos en haar vader liep het verder mis. "Op mijn zestiende ben ik door hem uit huis gezet" zegt ze. "Zelf zal hij het anders vertellen, maar dit is mijn versie. Ook met mijn moeder botste ik in alles, een typisch moeder/puber-stukje."
Waar andere jongeren in een plezierige bubbel verblijven van onbezorgdheid, biertjes en dansen tot de dageraad, zat Roos in een constante struggle.
Ze krabde zichzelf met haar nagels, om de pijn een beetje te kunnen handelen. "Ik was erg eenzaam. Er waren wel mensen om mee heen, maar dat contact was oppervlakkiger en ik durfde m'n problemen niet te delen. Het stukje lijden, dat moest ik altijd alleen doen."
De zorgen dwongen haar verder op de knieën. "Het liep uit de hand, zonder dat ik het wilde. Ik kreeg steeds vaker suïcidale gedachten. Dat was het moment om aan te kloppen bij een therapeut."
"Die schadelijke manier van denken was een onderdeel van me geworden."
De therapie viel haar zwaar. "Het was lastig, want ik had mijn eigen waarheid gecreëerd. Ik ben alleen maar tot last, niemand wil mij, dat soort dingen. Het was een schadelijke manier van denken die langzamerhand onderdeel van me was geworden. Ik wist niet wie ik was zonder die gevoelens. Elke keer viel ik terug, in een nog dieper gat."
Op 21-jarige leeftijd besloot Roos samen met haar psycholoog om met medicatie te starten.
"Ik vond het doodeng, die antidepressiva", geeft ze toe. "Je hebt geen controle over wat er gaat gebeuren. Ook werd er gewaarschuwd voor bijwerkingen. Ik had mezelf voorgenomen, als ik me het grootste deel van de dagen oké voel, ga ik door met slikken."
"Maar toen het na een week of zes echt begon te werken, voelde ik me niet oké, maar goed. En een mindere dag was opeens oké, in plaats van heel slecht. Dat was voor mij zo'n enorme sprong van waar ik vandaan kwam. Ik kon het bijna niet geloven."
"Toen begreep ik voor het eerst, dit is wat gelukkig zijn betekent."
Roos merkte dat ze genoot van dingen die haar nooit echt hadden geraakt. "Klein geluk, zoals de vogeltjes buiten", zegt ze. "Het deed echt iets met me. Op een gegeven moment liep ik van de supermarkt naar huis, terwijl de bomen allemaal in herfstkleuren waren. Dat kwam ineens zo binnen, die schoonheid en hoe mooi het is om daar te mogen lopen. Toen begreep ik voor het eerst, dit is wat gelukkig zijn betekent."
De tatoeage van het herfstblad op haar arm herinnert haar aan het moment dat de grauwe sluier werd weggetrokken. Soms raakt ze 'm even voorzichtig aan, als een warme herinnering.
Ze straalt. "Ik heb nu een fijne groep mensen om me heen, die me door en door kennen. En een fantastische vriend die er altijd voor me is. Als ik me een dag minder goed voel, zegt hij: 'Geeft niks. Dan geef je maar twintig procent en dan zorg ik voor de andere tachtig procent'."
*Uit privacyoverwegingen gebruiken we niet de echte naam van Roos.
DIT VIND JE OOK INTERESSANT
Het meisje met de tuinstoel-tattoo: 'Een ode aan mijn manier van kijken'
Isa (25): 'Mijn tattoos zijn bloemetjes om de boel wat op te fleuren'