Bert van Gils heeft de straat alvast maar aangeveegd. “De gemeente werkt vandaag niet, dus doe ik dat maar met wat mensen uit de buurt”, vertelt hij.

“Om kwart voor zes maakte mijn vrouw me wakker, omdat er een auto in brand stond. Toch niet de mijne?, riep ik. We hoorden een harde knal en hebben meteen de politie gebeld.”

Buurtbewoners zijn geschrokken, maar ook gelaten. Niemand kent de eigenaar van de uitgebrande bus, maar ze kennen het dakdekkersvoertuig allemaal.

Twee harde bonzen
Ook Tonnie van de Wildenberg werd ruw gewekt. “We hoorden twee harde bonzen. Ik kon aan de achterkant niks zien, maar zag wel de rook door de straat trekken. De brandweer had de twee autobranden snel onder controle.”

“Dat busje is inderdaad van een dakdekker, maar ik weet ook niet waar hij woont. Het is al de zoveelste keer hier in de buurt, gisteren nog in de Leyhof.”

Een blik in de straten rond de zoveelste aanslag leert dat er veel dakdekkers wonen in de Graafsewijk. “De volgende keer dat hier een busje van een dakdekker voor de deur word gezet, vraag ik of ‘ie ‘m ergens anders neerzet”, roept Bert van Gils vastberaden. “Ik vertrouw geen dakdekker meer.”

Maar, even later beseft hij ook dat dat geen doen is. “Het is geen fijn gevoel als zo’n busje voor je deur staat, maar iedereen mag hier parkeren.”

Nog een auto in vlammen op
Behalve de dakdekkersbus raakte ook een ernaast geparkeerde personenauto beschadigd. “Die is van mijn vriend”, vertelt Lindy, die verschrikkelijk baalt. “Er lagen spullen in die emotionele waarde hadden en die zijn vernield. Het ging om spullen van mensen die er niet meer zijn. Dat vinden we heel erg. Maar, ik ga nu toch maar proberen kerst te vieren.”

Ondertussen ruimt Bert van Gils de laatste troep op. De straat is weer schoon en de uitgebrande wrakken zijn weggehaald. “Nu nog even mijn auto door de wasstraat en dan is alles weer schoon”, besluit Bert. ‘Zo lang er nog geen doden zijn gevallen, vind ik het prima.”