Aan het eind van zijn leven lag Frank in een hospice. Natuurlijk ging Luc regelmatig bij hem op bezoek. “Op een keer zei ik ‘Ik hou van jou’ tegen hem. ‘Ja, dat weten we wel’ reageerde hij. Want dat zeg je als mannen onder mekaar niet zo snel. Maar ik dacht: ik ga het gezegd hebben, voordat ie er niet meer is. Of dat nou zo heel belangrijk is, weet ik niet, want inderdaad: we wisten het wel.”

Ze hadden ongelooflijk veel plezier met elkaar, Luc en Frank. De betekenis van hun vriendschap noemt Luc nu ‘onbeschrijflijk’: “Ik mis ‘m elke dag. Dat vind ik ’t gekke als iemand overlijdt. Als hij leeft, is het vanzelfsprekend en denk je ‘Oh verrek, ik moet Frank weer ’s bellen’. En nu denk ik regelmatig: ‘Was ie er nog maar.’ Wat hij echt voor me betekende, besefte ik pas toen ie er niet meer was.”

Hoe hun vriendschap is ontstaan, kan Luc precies zeggen: “Reusel, 3 september 1983. Op het kennismakingsweekend van mijn middelbare school in Breda waren we met ’n paar man in het café aan ‘t biljarten. Daar was Frank. Dat was de basis.”

Ze hadden een klik: “Een gevoel voor humor dat alleen hij en ik hadden. Wij lagen in een deuk en de rest keek met ’n blik van: wat hebben zij nou? We waren allebei fan van Koot en Bie. Die hadden als typetje een politicus die zei: ‘Dat was voor mijn tijd of na mijn tijd, maar in ieder geval niet tijdens mijn tijd. En was het tijdens mijn tijd? Dan is me daar niets van bekend.’ Nou, dat was een running gag tussen ons.”

Op de middelbare school zagen ze elkaar dagelijks. En ook na de eindexamens bleef het contact. Minder intensief, maar zo’n twee keer per maand kwamen ze wel bij elkaar over de vloer: “Ik denk dat ’t eerder een kwestie was van kwaliteit dan van kwantiteit. Als we samen waren, hadden we lol.”

Toch was het niet alleen maar lol. De vriendschap verdiepte zich. In 2011, op vakantie samen in Griekenland, bracht Luc het ter sprake: “Tijdens het eten zei ik: ‘Ik wil iets meer verdieping in onze vriendschap.’ Ik voelde me veilig genoeg om dat te doen. ‘Het is dat jij het nou zegt, want ik had eigenlijk hetzelfde idee’, antwoordde Frank.”

Frank was een ‘sociale jongen’ volgens Luc: “Hij werkte in de zorg, met kinderen die extra hulp en begeleiding nodig hadden. Hij had een grote vriendengroep. Anders dan Luc: “Ik ben vrij gesloten, op mezelf. Mijn wereldje was best klein. Frank was de vriend met wie ik over mijn gevoelens kon praten.”

Aan de jaarlijkse vakanties samen naar Griekenland kwam na 2014 een einde, want Luc kreeg een vriendin: “We waren op vakantie samen en ik zat elke dag op m’n telefoon met mijn vriendin te kletsen. Vond-ie niet leuk.” Toch was er bij de vrijgezelle Frank geen spoortje jaloezie: “Hij vond ’t wel prima zo. Hij had zo veel vrienden waarmee hij goed contact had. Hij had z’n leven op de rails, miste niet echt iemand.” Toen Luc trouwde, was Frank een van zijn getuigen.

Toen Luc in 2017 terugkwam van een vakantie met zijn vrouw, ging hij op bezoek bij Frank. Hij ging er vanuit dat ze samen lekker wat gingen eten. Het liep anders: “Hij zei: ‘Ga eens even zitten, ik moet je wat vertellen’. Hij had een onderzoek gehad. Daar bleek uit dat hij longkanker had, met uitzaaiingen.”

Het verdriet was enorm en Frank was in shock. Maar toch gingen de twee gewoon uit eten. “We hebben onze vertrouwde geintjes uitgehaald. Het was echt een fijne avond.” Luc zucht diep. “Een jaar later ging ik bij ‘m op bezoek. Hij was bij zijn moeder. Op vijf minuten lopen had je een winkelcentrum met een Chinees restaurant. Dat redde hij net. De combinatie van chemo’s en bestralingen kwam keihard aan.”

Maar Frank kwam er bovenop. Een paar maanden later was de kanker weg. “Dat hebben we nog gevierd. ‘Ik ga weer werken, ik ga weer leven’, zei hij.” Maar een maand later kreeg Frank op vakantie opnieuw klachten. “Bleek het in zijn hoofd te zitten. Hij had nog een paar maanden.”

Luc bezocht hem in het ziekenhuis. “Hij zei tegen me: ‘Het is oké. Ik heb gedaan wat ik wilde doen, ik heb er vrede mee.’ Maar bij het vertrek zei hij ook: ‘Kijk alsjeblieft niet om, want dan hou ik het niet meer.’ Dus achteraf denk ik dat hij dat zei om mij gerust te stellen. Hij hield zich groot. Maar met pijn en moeite.”

Luc bezocht zijn beste vriend vaak in het hospice. Hij ziet Frank steeds verder aftakelen. En realiseert zich wat komen gaat. Op 8 december 2018 overlijdt Frank, hij is 51 jaar oud: “Het is niet te bevatten dat iemand er op een gegeven moment niet meer is. Hij laat een lege plek achter die niet gevuld kan worden. En het leven gaat verder. Maar de lege plek blijft leeg. Misschien is dat ook goed.”