Vader Gerard was opgeleid als schoen- en tassenmaker. Hij maakte alles zelf en deed ook veel aan reparaties. Zo maakte hij veel boekentassen in de werkplaats die nu nog bestaat. Ook verkocht hij lederwaren op de markt. Vrouw Betsie zorgde voor de kinderen en de winkel.

Het was hard werken, want het echtpaar had maar liefst tien kinderen, één zoon en negen dochters. "De kinderen groeiden op met de winkel en werkten mee in de zaak en op de markt." Het vak werd zo van generatie op generatie doorgegeven. Drie zussen, Ans, Karin en Charlot namen de zaak over. "Je kunt nu nog steeds bij ons terecht voor reparaties en aanpassingen aan je tas."

Volgens de zussen kwamen veel Tilburgers bij de winkel om daar hun eerste boekentas te kopen. "Veel klanten hebben warme herinneringen aan een bezoek aan onze winkel. Deze zaak is ons levenswerk. Het roept wel emoties op om straks de deur definitief te sluiten."

Een van die klanten is Joke van Gestel, voor haar tachtigste verjaardag krijgt ze een gloednieuwe tas van haar dochter. "Ik heb mijn eerste schooltas hier gekocht als kind, zo'n ouderwetse bruine met van die slotjes. Daarvoor kwam mijn moeder hier ook al", vertelt ze. Ook Joke haar andere tassen komen van G. de Man-Melis. "Ik had er niet veel, maar die ik had, zijn hier gekocht."

De 80-jarige Tilburgse vindt het jammer dat de lederwarenzaak ermee ophoudt. "Het is in de buurt, voelt vertrouwd en de kwaliteit is goed." Al moet ze bekennen dat ze al even geen nieuwe tas meer had gekocht. "Het verbaasde mij dat ze er nog zaten, zo lang bestaat de zaak al.

De drie zussen praten nog altijd met veel bewondering over het vakmanschap van hun vader, ook al zijn het zelf echte vakvrouwen. "Mijn vader maakte voor iedereen school- en fietstasjes. Als je ziet hoe dat gemaakt is, dat is echt knap", vertelt Karin.

Charlot haalt er een leren bordeauxrood jeu-de-boules tasje bij. "Die kregen alle echtparen binnen de familie van mijn vader, en dan mochten ze zelf de kleur uitkiezen." Ook zijn door hem talloze portemonneetjes gemaakt. "Als je een nieuwe nodig had, koos je de kleur uit en een dag later had je 'm vaak al", vertelt Karin.

Vader Gerard en moeder Betsie vonden kwaliteit en service heel belangrijk. "Als mensen dan in de winkel kwamen voor een reparatie en zeiden, doe het maar even snel. Dan wisten wij al dat het hem niet ging worden. Mijn vader wilde dat iets goed en netjes gebeurde en dat kostte gewoon tijd."

Maar op 1 maart gaat na bijna tachtig jaar de deur van de zaak voorgoed dicht. "Het begint nu wel een beetje spannend te worden en te kriebelen", zegt Charlot. Zus Ans denkt dat het ook veel klanten zeer doet dat ze stoppen. "Wij zullen ook een traantje laten omdat we een punt achter ons levenswerk zetten. We zijn hier opgegroeid, maar we zijn ook dankbaar dat we het samen mogen afsluiten."