Toen John twaalf jaar oud was, kregen ze het leuke nieuws. Zijn moeder was opnieuw in verwachting. “Een nakomertje, dat was haar grote wens,” herinnert John zich. Maar wanneer Anja 37 weken zwanger is, gaat het mis. Het kindje werd stil geboren en het verdriet in het gezin is groot. “Mijn moeder was gebroken. Als ik nu terugkijk, zie ik hoe mijn moeder na die gebeurtenis een ander persoon werd. Ze bleef ons overladen met liefde en bleef voor ons zorgen, maar achter die glimlach schuilde een intens verdriet. Ze heeft dat verlies nooit echt kunnen verwerken.”

Anja praat met haar gezin over de dood van het kindje, maar laat nooit het achterste van haar tong zien: “Ik denk uit bescherming.” Hierna begint Anja ook lichamelijk achteruit te gaan. Ze kampt met vage klachten waarvoor de artsen geen verklaring kunnen vinden. “Ik zag mijn moeder steeds verder achteruitgaan,” vertelt John. “Ze kreeg uitvalverschijnselen, was voortdurend uitgeput en had vaak last van hevige hoofdpijn. Het voelde alsof iets haar van binnenuit brak. Ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn moeder niet oud zou worden.”

In 2021 besluit Anja, vastberaden om eindelijk antwoorden te krijgen, een laatste poging te wagen bij een team van gespecialiseerde artsen. We gingen zitten en ze vielen gelijk met de deur in huis: mijn moeder had nog maar uiterlijk 2 jaar te leven. “We keken elkaar aan en ze wist gelijk wat ik dacht: zie je nou wel.”

“Mijn moeder straalde altijd levensvreugde uit. Ze was vol enthousiasme en had een eindeloze hoeveelheid liefde te geven. Maar na de diagnose verdween die sprankeling langzaam. Haar lichamelijke pijn vrat zoveel energie dat er weinig overbleef.” In die tijd begon John voorzichtig over haar naderende afscheid. “Ze had al een schriftje met haar wensen. Samen, op het bed in de woonkamer, hebben we dat doorgenomen. Dat moment was ontzettend waardevol.”

In het voorjaar van 2023 trouwt Johns broer. “Mijn moeder keek hier al maanden naar uit. Ze zei altijd dat ze het zou volhouden tot de bruiloft.” En dat lukt. Het is een prachtige dag, en Anja geniet zichtbaar. “Ze had al haar energie opgespaard voor dit moment. Dat was heel mooi, maar ook verdrietig. Tussen de feestende mensen wist ik dat ze er binnenkort niet meer zou zijn.”

Voor John wordt die dag pijnlijk duidelijk hoe weinig kracht zijn moeder nog heeft. “We rookten de volgende dag samen een sigaretje, een fijn moment. Toen ze haar peuk uitmaakte, keek ze me aan en zei: ‘Ik denk dat het nu wel klaar is.’ Ik knikte.”

Een paar dagen later is het op. Anja belt met de huisarts en vraagt of ze in slaap gebracht kan worden. “Ze voelde zelf aan dat het genoeg was geweest. Die keuze kan ik alleen maar respecteren. Ik heb zo veel liefde voor mijn moeder, dat ik haar ook uit die liefde kon laten gaan.”

“Vanaf mijn twaalfde wist ik al dat mijn moeder niet oud zou worden. Ik kreeg 26 jaar met haar – 26 jaar waarin ik me vaak afvroeg wat ik haar zou zeggen in die laatste momenten samen. Maar toen het zover was, konden we het allebei niet. We pakten elkaar vast en keken elkaar aan. Misschien was dat alles wat nodig was: wij waren zielsverwanten. Alles wat we hadden moeten zeggen, daar waren geen woorden voor nodig.”

John werkt zelf in de uitvaartbranche en kiest ervoor om zijn eigen moeder te verzorgen. “Ik doe dit al jarenlang en heb veel gezien, maar het is verdorie wel je eigen moeder die je dan onder dat witte lakentje ziet liggen.” Ondanks zijn jarenlange ervaring in de uitvaartwereld, besefte hij pas na het verlies van zijn moeder hoeveel impact hij kan hebben voor anderen in zulke zware periodes. “Ieder detail is belangrijk. Het kan een afscheid en rouwproces maken of breken.”

Na het overlijden van zijn moeder kon John zijn werk niet meer ‘achter zich laten’. “Het verdriet dat ik dagelijks om me heen zag, nam ik mee naar huis. Hij besluit zijn baan in de postmortale zorg op te zeggen en voor zichzelf te beginnen als uitvaartspreker. Hij verzorgt samen met de nabestaanden de afscheidsdienst en deelt de herinneringen van de overledene. “Ik gun iedereen hetzelfde mooie afscheid als dat mijn moeder had. Ieder mens verdient, ondanks wat voor leven je hebt geleden en welke fouten je hebt gemaakt, een mooi afscheid.”