Moeder Marleen en haar man Martin vormen samen met hun zeven kinderen een groot, samengesteld gezin. Die kinderen zijn, behalve dochter Nikita en zoon Dimitri, inmiddels allemaal uitgevlogen en hebben hun eigen gezinnetjes en gedoetjes. Romano had zijn eigen flatje, maar was letterlijk kind aan huis en kwam nog iedere avond thuis eten.

“Dat vond hij gezellig”, vertelt Marleen, “Maar heel eerlijk had hij ook een hekel aan koken en boodschappen doen, dus het was ook wel handig. Dat maakt ook niet uit, het was altijd heel fijn om hem thuis te hebben, hem weer even te zien en een dikke knuffel van hem te krijgen. We hingen best wel aan elkaar, hij en ik.”

Al als klein mannetje had Romano het open, lieve, sociale en soms ook drukke en ondeugende karakter waarmee hij later als volwassen vent veel mensen voor zich in zou nemen. Zijn oog en compassie voor mensen, zeker mensen die het niet makkelijk hadden zoals vluchtelingen bijvoorbeeld, is opmerkelijk.

Marleen: “Hij was een bijzondere jongen inderdaad, zeker wat dit betreft. Zo kwam hij via social media in contact met een Servisch gezin in Duitsland. Hij had het zo met die mensen te doen en is er naartoe gegaan om ze te helpen. Hij heeft daar zelfs kleren voor ze gekocht bij de Primark! Hoe hij dat betaalde? Nou, Romano kon echt op zijn centen zitten, maar daardoor had hij altijd geld op de bank. Daar kocht hij die kleren van.”

Marleen komt met nog een typische ‘Romano anekdote’: “Hij had twee grote hobby’s: zwemmen en AC Milan. Op een gegeven moment was hij in Milaan voor een wedstrijd en wilde hij een voetbalshirt kopen in zo’n speciale winkel. Hij heeft het shirt inderdaad gekocht, maar wat denk je? Hij gaf het weg aan een huilend kind, omdat hij het zo zielig vond. Zo was hij. Hij verraste mij ook vaak met een bloemetje of een cadeautje.”

Hoewel studeren niet echt aan Romano was besteed, maakte hij keurig zijn VMBO af en ontwikkelde hij zich als een ICT-specialist die altijd wel een oplossing bedacht voor een probleem. Hij was handig. Mensen wisten hem te vinden, hij hielp ze graag en stond voor iedereen klaar. Marleen: “Ouderen, kinderen, buren, vrienden, familie… ze hoefden het maar te vragen en Romano loste de problemen voor ze op. Dat deed hij graag, met liefde en met een lach.”

Al met al had Romano als 23-jarige zijn zaakjes dus goed op orde. Hij genoot van het leven en zat lekker in zijn vel. Niets aan de hand. Tot die dag in september 2023.

Marleen herinnert zich de laatste week van september ‘23 bijna van minuut tot minuut. “Hij had dinsdag 26 september bij ons gegeten, maar ging op tijd naar huis omdat hij niet helemaal fit was. De volgende dag kreeg ik een appje dat hij zich echt niet goed voelde. Omdat Martin net griep had gehad, dacht ik dat het zoiets was. Het viel me wel op, hoewel dat misschien ook meer achteraf is, dat er schrijffouten stonden in zijn bericht, dat was niets voor hem.”

Die donderdag kreeg ze geen contact met Romano en dat zat Marleen niet lekker, maar ach, het kwam vaker voor dat ze elkaar een paar dagen niet spraken. Toen ze vrijdagochtend nog steeds niets van hem had gehoord, gingen alle alarmbellen af.

Marleen: “Ik ben naar zijn flat gereden, zag zijn motor buiten staan en dan weet je: dit is niet goed. Ik ben naar boven gerend en probeerde de voordeur open te krijgen, maar die zat met drie sloten aan de binnenkant dicht. Toen heb ik de politie gebeld.”

Ondertussen waren Martin en Nikita ook bij de flat van Romano aangekomen. “We hebben staan bonzen, trappen, roepen, van alles, maar er kwam geen enkele reactie. Het duurde lang voordat de politie er was, rond kwart voor twee, maar ook zij kregen de voordeur niet open. Toevallig was er een kickbokser op bezoek bij de buurman van Romano. Die heeft de deur ingetrapt.”

Marleen valt even stil, herpakt zich en gaat verder. “Nu komt er een moeilijk stukje, want we mochten van de politie niet mee naar binnen. Daar zullen zeker redenen voor geweest zijn, maar het punt is dat we Romano helemaal niet meer hebben gezien. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet pijn, nog steeds, elke dag.”

De politie vond Romano rechtop zittend in bed. Met zijn gezicht omlaag en de controller van de PlayStation nog in zijn hand. Hier haalt Marleen hoop uit. “Hoop in die zin dat hij helemaal niet in de gaten heeft gehad wat er gebeurde en niet heeft geleden. Maar of dat zo is, weten we niet.” Waarmee we bij een ander lastig hoofdstuk van Marleens verhaal komen.

“Ondanks aandringen van onze kant is er nooit autopsie verricht. Wat betekent dat er ook geen echte doodsoorzaak is vastgesteld. We vermoeden een hartstilstand of hersenbloeding, maar we weten het dus niet. En dat blijft aan je knagen, niet weten hoe je kind is overleden.”

Romano is 23 jaar geworden en dat is natuurlijk veel, veel te jong. Toch heeft Marleen een manier gevonden om met het grote verdriet en het gemis van haar zoon om te gaan. “De wereld gaat door, ook al staat die voor mij stil, dat snap ik heel goed. Romano heeft kort geleefd, maar wel echt gelééfd. Hij heeft eruit gehaald wat erin zat, er zijn zoveel mooie herinneringen. Het helpt mij om er op die manier naar te kijken."

Marleen vertelt hoe trots ze is op haar lieve, opgeruimde Romano en hoe trots hij zou zijn geweest met dit verhaal over hem bij Omroep Brabant. “Dat zou hij echt geweldig hebben gevonden! Ik moet lachen als ik daar aan denk. We hebben in de woonkamer een speciaal hoekje voor hem ingericht. Met een herdenkingswand, zijn spulletjes, foto’s, een kaars en een witte roos. Zo blijft hij dicht bij mij en ik bij hem. Dat zal nooit veranderen.”