Ook zonder glossy make-up is Kayleigh-Joëlle met haar grijsblauwe ogen en donkerbruine krullen een knappe verschijning. Toch gaat achter haar stralende lach en zachte persoonlijkheid een inktzwart verleden schuil. Van een onveilige jeugd waarbij aandacht en liefde vaak ver te zoeken waren. En waar ze slachtoffer werd van mentaal en fysiek geweld.

“Geen enkel kind verdient het om mee te maken wat ik doorstaan heb. Daarom wil ik meer bewustzijn creëren over de mentale gevolgen bij kinderen die hier slachtoffer van zijn”, begint Kayleigh-Joëlle te vertellen.

Kayleigh-Joëlle leefde tot haar twintigste naar eigen zeggen in een ‘overlevingsstand’. De eerste jaren woonde ze samen met haar jongere broer en ouders in Roosendaal. Kayleigh-Joëlle: “De manische depressiviteit en alcoholverslaving van mijn vader werden steeds erger. Als hij thuis kwam, sloten we ons op in onze kamers. Hij begon altijd meteen te schelden en dingen kapot te gooien.”

Ze vervolgt: “Als ik huiswerk had, gooide hij het uit raam. Ik kreeg te horen dat ik uitschot was en dat ik niks waard was. ‘Ze’ moesten daarom maar de baarmoeder uit mijn lichaam trappen zodat ik mij niet voort zou kunnen planten. Ik was nog te jong om echt te beseffen wat er tegen mij gezegd werd. Het enige wat ik voelde, was dat ik kennelijk niet goed of mooi genoeg was.”

De situatie in huis escaleerde toen Kayleigh-Joëlle vijftien was: “Ik kwam thuis en zag dat alles onder het bloed zat. De glazen binnendeur was kapotgeslagen. Het was doodstil. Toen zag ik mijn vader op de grond liggen. Ik gilde, omdat ik dacht dat er iets ernstigs met hem aan de hand was. Toen hij zijn ogen plotseling opendeed, was het alsof hij niet mijn vader was. Ik zag alleen zijn lichamelijk omhulsel. Hij stond op en probeerde mij aan te vallen.”

“Mijn leven flitste voorbij toen ik me realiseerde dat hij mij in deze psychotische staat zelfs zou kunnen vermoorden. Ik had kunnen vluchten. Maar ik besloot naar boven te rennen, omdat ik ook mijn broertje had gehoord. We hebben ons verstopt in de badkamer met de deur op slot. Al snel bleek dat mijn moeder voor zichzelf had gekozen en naar de buren was gevlucht. De politie heeft mijn vader toen meegenomen.”

Kayleigh-Joëlle en haar broertje verhuisden kort hierna naar Breda waar hun moeder een nieuwe relatie had gevonden. Helaas was hiermee de ellende voor Kayleigh-Joëlle nog niet voorbij. Haar stiefvader kwam ook uit een gezin waar huiselijk geweld normaal was. Hij wilde Kayleigh-Joëlle daarom met harde hand ‘heropvoeden’.

“Zowel mijn broertje als ik kregen regelmatig klappen. Hij sloeg ons met stokken en probeerde mij zelfs een keer te wurgen. Wanneer ik de politie belde, ontkende mijn moeder alles. Ze hield ook jeugdzorg op deze manier voor de gek.”

“Door toedoen van mijn stiefvader is mijn broertje in een gesloten instelling beland. Daar heeft hij ook heftige dingen meegemaakt. Het gaat nog steeds niet goed met hem en heel eerlijk gezegd vind ik dat nog het allerergst van alles. Mijn stiefvader is inmiddels overleden.”

Door de jaren heen werd het voor Kayleigh-Joëlle steeds duidelijker dat school de enige uitweg was om aan haar ellendige situatie te ontsnappen. Ze wilde niet dat mensen haar ‘zielig’ zouden vinden en besloot niks over haar problemen te vertellen. “Ik had naar buiten toe een masker op. Ik schakelde mijn emoties uit en besloot de klappen op te vangen. Het doel dat ik voor ogen had, heb ik uiteindelijk bereikt. Ik beschouw dat als een overwinning op mijzelf en daar ben ik heel erg trots op.”

Kayleigh-Joëlle kreeg na haar opleiding een baan als assistent-accountant en ze werd moeder van een dochtertje. Toen ze op haar zelf woonde, kwamen alle trauma’s van toen weer naar boven. “Ik was uit de sfeer van vroeger en kreeg last van de mentale gevolgen. Ik ging door hele diepe dalen, bijvoorbeeld die ene keer toen ik naar mijn werk reed en dacht: ‘als ik hier tegen de vangrails rijd, is alles voorbij’. Gelukkig heb ik dat niet gedaan.”

Inmiddels heeft Kayleigh-Joëlle weer contact met haar beide ouders. “Ik heb tijdens een heel lang en diepgaand gesprek met mijn moeder drie jaar geleden alles uitgesproken. Wat mijn vader betreft, weet ik inmiddels dat zijn manische depressie en alcoholverslaving zijn gedrag bepalen. Tijdens psychoses was hij niet zichzelf. Hij heeft mij gelukkig uiteindelijk nooit fysiek mishandeld en nu probeer ik hem zo goed mogelijk te helpen.”

Vorig jaar besloot Kayleigh-Joëlle haar baan op te zeggen en haar droom na te jagen. “Als jong meisje keek ik veel naar miss verkiezingen. Ik wilde altijd al iets doen met modellenwerk of uiterlijke verzorging. Ik ben een tijdje modellencoördinator geweest en zo kwam ik bij de verkiezing van Miss Universe Netherlands terecht. Toen ik de verhalen van de kandidaten op het podium voorbij hoorde komen, voelde ik mij nu sterk genoeg om zelf mee te doen aan de verkiezing voor 2025.”

Tot nu toe heeft de Roosendaalse schone via internet de meeste stemmen gekregen voor de verkiezing van Miss Universe Noord-Brabant. “Natuurlijk vind ik het leuk om te winnen, maar ik zie dit ook als een bijzonder platform om de ernstige gevolgen van huiselijk geweld onder de aandacht te brengen. Dat is ook de reden waarom ik hierna als ervaringsdeskundige mijn verhaal ga delen in het hoger en middelbaar onderwijs."

"Voor jongeren die opgroeien in een onveilige situatie zijn aandacht, geduld, tijd en liefde het allerbelangrijkst. Belangrijke waarden die ik in mijn jeugd nooit heb gekend.

De finale van de verkiezing van Miss Universe Noord-Brabant wordt op 8 februari gehouden in Uden.