Het kleine winkeltje lijkt wel een museum. Het staat vol met houten radio’s en tv’s met een bolle beeldbuis. Uit de radio op de toonbank klinkt zachtjes muziek. "Deze is uit 1933 en doet het nog steeds", zegt Anton trots.

Dat geldt voor bijna alle radio’s en tv’s in zijn winkel. Terwijl Anton een zwart-wit televisie uit de jaren 60 aanzet, zegt hij: "Deze oude apparaten zijn gemaakt om lang mee te gaan. Net zoals met auto’s. Als je ze goed onderhoudt, kunnen ze weer jaren mee."

De moderne televisies vind de zeventigjarige maar plastic troep. "De beeldkwaliteit van tegenwoordig is natuurlijk veel beter, maar ik vind het heerlijk om af en toe op zo’n oud ding televisie te kijken. Maar ook geen hele avond meer hoor, zoals vroeger."

Terwijl de hobbyist in zijn werkplaats achterin de winkel een oude Philips-radio uit elkaar schroeft, vertelt hij over zijn passie. "Ik ben al vanaf kinds af aan geïnteresseerd in de werking van de elektra in met name radio’s. Waar die fascinatie precies vandaan komt weet ik eigenlijk niet", zegt Anton.

"In die tijd bestond internet nog niet, dus ik moest zelf uitzoeken hoe ik zulke apparaten kon repareren. Ik heb talloze handleidingen en boekjes gelezen."

Op zijn zestiende begon de hobbyist met zijn ‘winkeltje’ vanuit de garage bij zijn ouders in Loosbroek. "Het is maar een klein dorp, dus iedereen wist dat ik tv’s en radio’s kon repareren", vertelt hij. "Eerst kwamen vooral mensen uit het dorp naar mij toe, maar ik kreeg steeds meer klanten van verder weg." Het werd zo druk dat Anton in 1984 zijn winkeltje in de Schadewijk in Oss opende.

Honderden oude radio’s en tv’s heeft Anton de afgelopen veertig jaar gerepareerd. Maar tegenwoordig heeft de zaak van de zeventigjarige hobbyist geen vaste openingstijden meer, omdat hij officieel met pensioen is.

Toch is hij vaak beneden in zijn werkplaats te vinden. "Ik woon boven de winkel en kom hier elke dag een paar uur om te sleutelen aan mijn eigen apparaten. Het blijft mijn hobby", legt hij uit.

En als er dan iemand langskomt, dan helpt Anton graag. Dat zijn nu vooral verzamelaars of mensen die een oude radio of televisie hebben geërfd van hun ouders of grootouders. "Ze zeggen dan: ‘Het zou zo mooi zijn als hij het weer doet’. Als het me dan lukt, zie je dat het echt iets met ze doet", vertelt hij trots.