Niet iedereen heeft het geluk om zijn of haar zielsverwant te vinden, maar voor Daniëlle en Aron was het raak. Al duurde het even voordat de vonk oversloeg. "Als tiener ging ik vaak met vrienden stappen in de disco in Bergeijk. Op een avond stonden we buiten, toen Aron kwam aanrijden op zijn brommer", herinnert Daniëlle zich. "Hij had een blonde lok in zijn haar en droeg een trainingsbroek. Ik dacht meteen: niets voor mij."

Door een gemeenschappelijke vriend komen Daniëlle en Aron elkaar regelmatig tegen. "Hij was altijd zo lief en attent. Maar de echte klik voelde ik pas toen ik hem op de kermis zag lopen, hand in hand met zijn kleine neefje. Toen kreeg ik toch vlinders in mijn buik." Het stel wordt verliefd en twee jaar later gaan ze samenwonen in Hapert.

Daniëlle en Aron blijken een perfecte match. "We zaten altijd op één lijn en voelden elkaar feilloos aan. Als ik ergens mee zat en hem er niet mee wilde belasten, keek hij dwars door me heen. Geheimen voor Aron hebben was onmogelijk. Hij kende me vanbinnen en vanbuiten. We waren echte 'soulmates'."

Aron onderneemt het liefst zo veel mogelijk met zijn gezin. Zo gaat hij met zijn kinderen weekendjes weg en neemt hij zoon Duncan mee naar wedstrijden van hun favoriete club Ajax. "Aron en Duncan waren echte maten. Ze konden uren praten over hun liefde voor voetbal of over muziek en films."

Lief en zorgzaam, dat is Aron is als geen ander. "Voor zijn familie had hij alles over, maar ook voor zijn geliefde amateurclub VV Hapert." Als betrokken vrijwilliger is hij jarenlang trainer van het voetbalteam van zijn zoon en zet hij zich in voor de spaarpot van de activiteitencommissie: "Lootjes verkopen, een kraampje op de koninginnemarkt of potgrond verkopen, hij deed het allemaal om te zorgen dat anderen konden genieten van leuke activiteiten op de club."

Aron voelt zich het meest op zijn plek tussen de mensen. "Hij was een verbinder pur sang. Iedereen in het dorp kende Aron, zelfs al kwam hij oorspronkelijk niet hier vandaan."

Zijn familie heeft een bijzondere plaats in zijn hart: "Hij genoot intens van zijn kinderen en stond altijd klaar voor zijn ouders. Maar ook ons hondje Elvis kan niet onbenoemd blijven. Hij was er helemaal verliefd op en, natuurlijk, vernoemd naar zijn favoriete artiest: Elvis Presley."

In november 2022 begint Aron zich niet goed te voelen na het halen van de griepprik. "Hij werd ineens erg moe en kreeg griepachtige klachten. We dachten dat het door de prik kwam, maar Aron bleef ziek." Niet veel later begint hij bloed op te hoesten en over te geven. "Toen gingen alle alarmbellen af."

Al snel wordt duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand is: Aron heeft acute leukemie. "De periode daarna was een nachtmerrie. Hij belandde op de IC, wordt in kunstmatige coma gebracht en aan de beademing gelegd. Voor ons was het een constante heen-en-weer naar het ziekenhuis, steeds weer geconfronteerd met slecht nieuws."

Toch lijkt er licht aan het einde van de tunnel. "Op 12 januari werd hij van de IC gehaald, en het leek erop dat hij aan de beterende hand was." Maar wanneer Aron vervolgens een hersenbloeding krijgt, verslechtert zijn toestand. "We hebben nooit echt afscheid kunnen nemen. Wij hebben afscheid van hem genomen, maar hij was niet meer genoeg bij bewustzijn om ook afscheid van ons te nemen. Dat doet ontzettend veel pijn."

"Op een dag stond ik met mijn kinderen buiten en zag andere kinderen fietsen. 'Die gaan gewoon naar school', zeiden mijn kinderen. Het was moeilijk te bevatten dat het leven voor anderen gewoon doorging."

Het gezin leeft in een roes, volledig opgeslokt door het ziekenhuis en de zorgen. "Ons gewone gezinsleven was in één klap ingeruild voor de realiteit van de IC met een ernstig zieke man." Op 11 februari 2023 overlijdt Aron aan de gevolgen van de hersenbloeding en uitputting van het ziektebed. Hij is 49 jaar oud geworden.

Bijna twee jaar later hebben Daniëlle en haar kinderen het leven weer opgepakt. "Ik vond steun bij mijn naasten en in een rouwgroep, waar ik vriendschappen sloot met mensen die hetzelfde doormaakten. Zonder de mensen om ons heen hadden we het niet gered."

Dochter Carmen herinnert haar vader op haar eigen manier. "Ze ging naar Scandinavië, wat ook Aron’s droom was. Ook draagt ze zijn oude truien en luistert naar zijn muziek. We gaan ook vaak naar Renesse, waar Aron het gelukkigst was. Zijn geluk zat in kleine dingen, zoals samen wandelen op het strand. Zo houden we hem dichtbij."

Aron was Daniëlle’s grote liefde, en zij de zijne. "Bijna dertig jaar waren we samen. Wij zijn samen volwassen geworden. Ook al kregen we niet de kans om de rest van ons leven samen te zijn, toch ben ik dankbaar voor het geluk dat we hadden. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze zo’n liefde hebben gevoeld? De wereld zou een mooiere plek zijn als er meer mensen waren zoals Aron."