Jaco is trots op zichzelf. Hij heeft zo diep gezeten, zag het leven niet meer zitten. Maar nu kan hij, op de bank in zijn eigen huiskamer, zijn verhaal toch vertellen. Een love story die begint op Facebook, maar eindigt bij de dood van Angelina, een jaar nadat de twee eindelijk in Oss kunnen gaan samenwonen.

"In 2013 stuurde Angelina mij een vriendschapsverzoek op Facebook", vertelt hij. "Ik weet niet goed hoe ze me heeft gevonden, maar we hadden meteen een klik. Na drie jaar durfden we tegen elkaar te zeggen dat het een echte relatie was. Elke dag droomde ik ervan haar in het echt te zien."

Het was op de luchthaven van Johannesburg dat de twee elkaar voor het eerst in de armen sloten. "Het was meteen goed. Een feest van herkenning." Jaco glimlacht als hij er aan terug denkt.

De twee laten er geen gras over groeien en trouwen een jaar later in Zuid-Afrika. En ook al bevalt de natuur en het weer ze beiden heel goed, een visum voor Zuid-Afrika zit er voor Angelina niet in. Dus vertrekt ze, getrouwd maar alleen, naar Nederland. Jaco zal, als hij een visum heeft, volgen.

Maar dat gaat moeizaam en duurt maar liefst een jaar. Pas dan kan het getrouwde stel elkaar weer in de armen sluiten. En dan zou het echte leven kunnen beginnen, dachten ze. Maar Angelina wordt ziek.

"Ze was altijd al ziek", vertelt Jaco. "Volledig afgekeurd. Maar niet zo erg dat ik dacht dat ze snel dood zou gaan." Maar zo erg wordt het wel. Angelina krijgt huidontstekingen en veel pijn. Het put haar uit. Op het laatst is ze helemaal 'op'.

Jacco zorgt de laatste vier maanden volledig voor Angelina en is bij haar als ze haar laatste adem uitblaast, een jaar nadat hij bij haar was ingetrokken. "Maar al was ik vijftig jaar bij haar geweest, dan nog was het voor mijn gevoel te kort geweest", zegt hij weemoedig.

Iedereen kan zich voorstellen in wat voor een gat je terechtkomt als je ineens in een vreemd land je vrouw verliest en alleen in haar huis achterblijft. Jaco trok het ook niet. Het was rouw, verdriet, maar ook chaos. In huis en financieel. Met als gevolg dat hij zich helemaal terugtrok in zijn schulp. Hij wilde niet meer leven en naar Angelina toe.

"Maar goed, dat is gelukkig niet gebeurd", vertelt hij. "Ik geloof erin dat er blijkbaar een goede reden is dat ik er nog ben. Dat is een mooie gedachte. Angelina zei aan het eind van haar leven tegen mij dat ik geen kluizenaar moest worden. En dat ik de liefde weer moest pakken als het mijn kant op zou komen. Maar dat is natuurlijk heel moeilijk."

Het gaat inmiddels al een stuk beter met Jaco, al is hij er nog niet. Hij krijgt goede hulp en gaat twee keer in de week naar een zorgboerderij. "Dit is mijn nieuwe familie", zegt hij opgetogen.

Nog niet zo lang geleden heeft hij de diagnose autisme gehad en dat verklaart volgens hem veel van wat er niet goed gegaan is in zijn leven. "Ik ben er ontzettend dankbaar dat ik zo goed geholpen wordt in Nederland. Die hulp had ik in Zuid-Afrika niet zo gekregen. Ik heb zoveel stappen gezet hier in Oss, ik wil hier graag blijven."

Elke dag kijkt Jaco naar de foto van hemzelf met zijn vrouw. De foto hangt prominent in de kamer. Ze kijken samen gelukkig de camera in. "Wij hebben elkaar zó veel lief gehad. We hebben veel doorstaan voordat we eindelijk bij elkaar konden zijn. Maar ik heb haar gelukkig kunnen maken in de laatste jaren van haar leven. En dat telt."