En natuurlijk gaat het dan over de drugsproblemen. “Onze akkers worden besproeid met grondwater dat is vervuild door het drugsafval dat in ónze beken en sloten wordt geloosd. Het zit in onze aardappels! Dat had Van Gogh toch niet bedoeld toen hij de Aardappeleters schilderde?! Dan had het wel ‘Crackgezin uit Nuenen’ geheten”, roept Vlinder uit.

Om even later met z’n allen ‘We are the world, we are the Brabant’, te zingen, uiteraard op de melodie van de wereldhit van USA For Africa uit 1985. En dat is ook meteen de titel van de voorstelling.

Vlinder en Simone kennen elkaar van het jeugdtheatergezelschap Wildpark uit Eindhoven. Daar kwam een medewerker van het Zuidelijk Toneel en die vroeg of ze mee wilden spelen in een voorstelling over Brabant. ‘Tof, echt heel vet’, vonden ze allebei.

Het idee voor de voorstelling is van de artistiek leider van het Zuidelijk Toneel, Sarah Moeremans. “Je moet wel iets met Brabant doen”, kreeg ze te horen toen ze er twee jaar geleden kwam werken. Ze vond het eigenlijk een nogal ongemakkelijke opdracht: “Dat is net alsof ik als Vlaamse elke week bij Manneke Pis ga kijken en altijd friet eet.”

Maar daarna ging ze nadenken. “Over de clichés die er zijn. Het heeft weinig met waarheid te maken, daarom vond ik het een uitgelezen kans om er in het theater een loopje mee te nemen.” De amateurspelers moesten voor inspiratie zorgen. “We moesten ‘straffe verhalen’ over Eindhoven vertellen”, lacht Simone. Vlinder: “Wij zijn het jongste groepje. De Tilburgers hadden allemaal verhalen uit hun jeugd. Maar wij hebben nog niet zo veel levenservaring.”

Toch wisten ze best een 'straf verhaal' voor de voorstelling te vertellen. Vlinder: “In Eindhoven heb je het Stadhuisplein en daar rookt, blowt en skate iedereen.” Simone: “Wazig tuig allemaal.” Vlinder: “We hebben gedeeld hoe het er daar aan toe gaat. En in de bewuste scene speelt een volwassene die hangjongere en wij zijn de mensen die daar een afkeer van hebben.”

De Brabantse identiteit, bestaat die eigenlijk wel? Sarah lacht: “Kijk, dat is denk ik de crux van de voorstelling. Ik denk soms wel en soms niet. Het hangt af van op welk moment je op welke plek bent. Op Koningsdag kan ik me bijvoorbeeld heel erg Belg voelen.”

Ze speelt ook met clichés. Want natuurlijk hebben worstenbroodjes een rol in de voorstelling. “Het is misschien een cliché, maar ze zijn wel heel lekker”, lacht ze. “Ik ben niet anti-cliché. Maar dit is niet het enige. Een identiteit heeft veel meer lagen dan worstenbroodjes of carnaval.”

Vrijdag spelen Vlinder en Simone de première in de Tilburgse schouwburg. Met hun rug staan ze naar de grote zaal. Dan draaien ze zich om en kijken ze naar de 850 rode stoelen, die vrijdag allemaal gevuld zullen zijn. “Is dit de grootste zaal waar we spelen?”, vraagt Simone aan Vlinder.

Het antwoord is nee: met 920 stoelen is de Casinozaal in het Theater aan de Parade in Den Bosch, waar ze ruim een week later staan, nog iets groter. “Ja leuk! Ik kan er alleen maar van genieten”, zegt Simone met een van enthousiasme overslaande stem. Vlinder relativeert: “Als je speelt, wordt het toch één zwarte vlek.” “Oh ja, je ziet helemaal niks. Al die lampen schijnen superfel in je gezicht.”

Spelen met Het Zuidelijk Toneel is voor hen allebei een geweldige ervaring. Vlinder zit in het examenjaar van het VWO en weet nog niet wat ze daarna wil. Maar Simone heeft net de opleiding onderwijsassistent afgerond en ze doet audities voor de toneelschool. “Nu zie ik hoe het er in het echt aan toegaat, als je van beroep acteur bent. Voor mij extra leuk, omdat ik dit later ook wil doen.”

De twee genieten nu vooral ook van de sterrenbehandeling die ze krijgen in het professionele theatergezelschap. Vlinder: “Voor eten wordt gezorgd, in zo’n grote zaal, dat is voor ons allemaal nieuw.” Simone: “Krijg je ineens een appje: zo en zo laat worden jullie verwacht. Het wordt allemaal geregeld. We hoeven alleen maar te spelen. Te gek.”