Harry wil voor het gesprek over zijn ziekte graag afspreken aan de rand van de Loonse en Drunense Duinen bij Udenhout. "Mijn opa zat in het verzet en is hier op 26 mei 1944 door de Duitsers vermoord. In de bossen staat een monument met zijn naam erop.

Hij heette ook Harry Verbunt", begint Harry zijn verhaal. "Toen ik op 26 mei 2021 op weg was naar een herdenking, zei ik tegen mijn vrouw: 'Als ik later ooit overlijd – en dat kan nog wel 40 of 50 jaar duren – dan zou ik hier uitgestrooid willen worden'. Een dag later kreeg ik te horen dat ik slokdarmkanker had. Het voelde als een doodvonnis."

Harry had in 2021 al een tijd last van slikproblemen, vooral bij het eten. "De maag-lever-darmarts zag bij het onderzoek meteen dat er een tumor van zes centimeter in mijn slokdarm zat", vertelt Harry. "Als je de diagnose krijgt, kun je zelf niet veel doen, behalve je leefstijl aanpassen. En dat heb ik ook gedaan. Ik ben gestopt met alcohol, waarvan is aangetoond dat het (slokdarm)kanker kan veroorzaken. Verder leefde ik al gezond: ik at veel groente en fruit en beperkte mijn vleesconsumptie. In eerste instantie leek het te genezen, maar een jaar later bleek de kanker toch uitgezaaid en daarmee ongeneeslijk en dodelijk."

Volgens de artsen was er geen behandeling meer mogelijk en had Harry waarschijnlijk nog maar een jaar te leven. Maar via een second opinion in Amsterdam kwam hij in aanraking met een klinische studie voor een experimentele behandelmethode. "In 2022 mocht ik beginnen en de behandeling sloeg zo goed aan dat er na drie kuren geen tumoren meer te zien waren op de scans."

Samen met Harry begonnen destijds negentien mensen aan de klinische studie en hij is nu de laatste die er nog aan deelneemt. Waarom de anderen zijn afgehaakt, weet hij niet om privacyredenen. "Het voelt speciaal en dubbel. Ik heb het gevoel dat ik in reservetijd zit, een extra verlenging van mijn leven."

En dat leven gaat, na een operatie aan zijn maag en slokdarm, heel goed. "Ik kan weer gewoon eten, mijn conditie is op peil, ik kan fietsen en heb daarmee echt kwaliteit van leven. Het belangrijkste is dat bij elke CT-scan telkens opnieuw geen tumoren te zien zijn. Daar zijn we elke keer weer ontzettend blij mee."

Zolang het goed gaat wil Harry elk jaar terugkomen op de plek waar zijn opa samen met dertien andere verzetsstrijders werd gefusilleerd – en waar hij uiteindelijk zelf uitgestrooid wil worden. "Het blijft me altijd bij. En ik kan er nu om lachen dat ik de ene dag hier kerngezond naartoe kwam en de volgende dag mijn doodvonnis te horen kreeg. Dat lachen komt natuurlijk omdat het nu nog goed met me gaat", zegt Harry.