"Ik probeer altijd nauwgezet in te schatten wie ik tegenover me heb, hoe de patiënt de ziekte ervaart en hoe ik daarmee omga", zegt Eva. Ze wil goed contact krijgen met de kankerpatiënten. "Als je het doet op gevoel en met oprechte belangstelling, dan is eigenlijk iedere vraag bespreekbaar."

Zo vraagt Eva altijd of een patiënt bang is voor de dood. Het antwoord op die vraag is enorm verschillend. "Er zijn mensen die bang zijn, er zijn er die geloven dat ze naar de hemel gaan, sommigen denken dat er na de dood niks is dan een zwart gat, en er zijn er die kunnen niet wachten om te sterven."

Eva vindt het praten met en het helpen van mensen die in de laatste levensfase zitten heel dankbaar werk. Toch gebeuren er heftige dingen op de afdeling oncologie. Zo was er eind vorig jaar een vrouw die weer terugkeerde op de afdeling en hoopte om net als het jaar daarvoor het vuurwerk tijdens de jaarwisseling nog te kunnen zien vanaf haar kamer, met prachtig uitzicht over de stad. Dat haalde ze niet meer. Maar fijne gesprekken met de vrouw en haar zus maakten dat Eva er toch met voldoening op terugkijkt.

"We hebben nog flink moeten lachen aan haar bed. Ze had een jurk uitgekozen die ze aan wilde na haar dood. Die jurk zat best strak. We hebben veel moeite moeten doen om die aan te krijgen. En haar zus en ik hadden echt zoiets van, die zit boven te lachen en denkt, je ziet maar hoe je die aankrijgt."

Ondanks alles wordt er best veel gelachen, zegt Eva. "Als je hoort dat je niet lang meer te leven hebt, zakt de grond onder je voeten weg. Maar het wordt ook snel weer normaal en dan kan er ruimte ontstaan om grappen te maken aan het bed."

"Voor mij voert de ellende niet de boventoon", vertelt ze. "Ik vind het superfijn om iets voor iemand te kunnen betekenen. Om te voelen dat er verbinding is. En dat iemand zich openstelt voor mij, terwijl je zo kwetsbaar bent. Ik ervaar iedere keer dat er iets is van verbinding. En dat betekent niet dat we een klik hebben of vrienden zijn, of dat wij dezelfde types zijn. Maar wel van 'Hee, ik heb jou gezien en weet wat je nodig hebt'."

Eva kan haar werk goed loslaten: "Ik ben enorm betrokken, bij de zorg, bij mijn patiënten en collega's. Maar op het moment dat ik in de lift stap en mijn uniform uit heb en mijn eigen kleren aan, dan ben ik mijzelf."

"We maken heftige dingen mee", vervolgt ze. "Laatst was er een jonge vrouw van 23 overleden, Dat gaat mij ook niet in de koude kleren zitten. Maar ik heb een heel fijn betrokken en warm team. Wij kunnen het er met elkaar over hebben en het een plekje geven."

Toch laat Eva soms ook een traantje. "Ik had hier laatst een man, type ruwe bolster, blanke pit, die met een zeer slechte prognose naar huis ging. Ik wist even niet wat ik moest zeggen en dat heb ik niet zo snel. Toen zei hij tegen mij: 'kut hè, dat ik doodga'. Nou, daar vatte hij het eigenlijk helemaal mee samen. En toen hield ik het niet droog."

"Ik vind ook dat dat mag, want ik ben een mens. Kijk, ik moet niet met mijn verdriet bij de patiënt of familie op schoot kruipen, maar mensen mogen best zien dat mijn werk mij ook kan raken."