“Ze komen binnen als een hoopje ellende”, ziet Desmond. De kinderen die hij begeleidt zijn door jeugdzorg zo goed als afgeschreven. “Wij zijn het voorstadium van de gesloten afdeling”, vertelt hij in lunchroom D’n Bergsche Hap in Geertruidenberg, die wordt gerund door kinderen uit de woon- en behandelgroep. “Dit is eigenlijk een soort Brownies& Downies, maar dan voor jeugdzorg.” Momenteel verblijven er acht kinderen in Raamsdonksveer, en vijf in Weert.

Zelf was de Udenhouter als kind ook een hoopje ellende. “Vanuit huis kreeg ik weinig liefde mee”, zegt Desmond, die opgroeit in het Zuid-Hollandse Lisse. Als vierjarige werd hij al bestempeld als ‘moeilijk opvoedbaar’.

Desmond komt op zijn twaalfde in een jeugdzorginstelling terecht. In zijn jeugdjaren verblijft hij op verschillende locaties. “Daar heb ik veel nare ervaringen door gekregen. De onvoorwaardelijke liefde die een kind hoort te krijgen, miste ik enorm.”

Ondanks dat hij het contact met zijn familie inmiddels heeft verbroken, is dat juist zijn kracht geworden. De getatoeëerde tekst ‘No pain, no life’ op zijn vingers symboliseert dat. “De pijn die ik heb gekend, gun ik geen enkel kind. Ik wil deze kinderen geven wat ik tekort ben gekomen, liefde en betrokkenheid, en zal ze never nooit laten vallen.”

Desmond heeft een team van 24 hulpverleners, bestaande uit jeugdzorgwerkers, ervaringsdeskundigen, gedragswetenschappers, psychologen en psychiaters. Iedere behandeling is maatwerk. “We laten kinderen zelf beslissingen maken. Gaan ze op hun bek? Dan gaan we met ze kijken hoe ze het in het vervolg beter kunnen doen.”

Daarnaast strijdt hij ervoor dat kinderen niet constant moeten verhuizen. Iets waar ook Het Vergeten Kind zich hard voor blijft maken. ‘Gemiddeld worden kinderen in jeugdzorg zes keer doorgeplaatst, met uitschieters tot meer dan twintig verhuizingen’, meldt de stichting.

“Belachelijk. Dat is het ergste wat je een kind kan aandoen”, vindt Desmond. Binnen zijn woon- en behandelgroep woont een meisje dat voor haar 16e al 18 keer was verhuisd. “Het is heel beangstigend en traumatisch om steeds maar van plek naar plek te moeten. Ze was het vertrouwen in de mensheid kwijtgeraakt.”

“Kinderen hechten zich aan ons”, gaat hij verder. Zo krijgt Desmond met Vaderdag cadeautjes van kinderen uit de woongroep. En een paar willen hem later als getuige op hun bruiloft. “Je moet dat vertrouwde netwerk niet weghalen als ze klaar zijn met hun behandeling, want dan raak je ze kwijt.”

Daarom wil hij aan het eind van het jaar een doorstroomhuis gerealiseerd hebben, dichtbij de woongroep en met hetzelfde zorgteam. Vanuit het doorstroomhuis worden de kinderen dan klaargestoomd om begeleid te kunnen wonen. Daardoor kunnen jongeren tot hun 23e bij ‘Winnaars Haken Nooit Af’ verblijven. “Die betrokkenheid is onze kracht.”

Maandag reikt stichting Het Vergeten Kind de Hartenhuis Awards uit. Desmond is genomineerd in de categorie Zuid-Nederland. Hij neemt het op tegen de Limburgse systeemtherapeut en traumabehandelaar Simone Nillesen en de Zuid-Hollandse gezinshuisouder Petra van Bohemen.