Een jaar na die heftige diagnose staat de 21-jarige studente opnieuw voor de deur van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ) in Tilburg. "Dit is mijn tweede thuis", grapt Myrthe, maar ze oogt zenuwachtig en gespannen.

Het is geen alledaags bezoek, zoals ze intussen gewend is. Het is deze keer erop of eronder. Ze krijgt te horen of de operatie van precies een jaar geleden heeft geholpen. Of de tumor is gegroeid is of niet: "Ik blijf positief, maar wat als het geen goed nieuws is?"

Het begint allemaal eind 2023. De dan 20-jarige Myrthe is zichzelf niet. Ze is moe, heeft stemmingswisselingen, is somber en depressief. Het zullen de hormonen zijn, is de conclusie. Maar na verschillende epileptische aanvallen rond kerst, gaan er meer alarmbellen af. Na verder onderzoek komt daar eerst de diagnose epilepsie uitgerold. Voor een extra controle moet Myrthe ook door een MRI-scan. En wat blijkt? De échte boosdoener is ongeneeslijke hersenkanker.

‘Kanker’, hoort Myrthe, de rest van het gesprek met de arts is een waas. "Ik weet niks meer", vertelt ze. "Ik heb geschreeuwd in de auto en was heel boos: waarom ik? Ik had heel veel verdriet. Je verwacht niet dat je kanker kunt krijgen en dan heb je het ineens."

"Hoe lang heb ik te leven en hoe ga ik daarmee om?", vraagt Myrthe zich af. Vragen waar je je liever niet mee bezighoudt. Zeker niet als je pas twintig jaar bent en vol in het studentenleven staat: "Je moet door. De weken naar de operatie zijn een automatische achtbaan. Je moet veel dingen regelen om zo goed mogelijk de operatie in te gaan."

Artsen weten uiteindelijk 95 procent van de tumor weg te halen, door de zijkant van haar hoofd open te snijden. Het is een goed begin: "11,5 uur heb ik onder narcose gelegen. Ze hebben meer weg kunnen halen dan ze dachten."

Over haar levensverwachting valt niks zeggen, alleen te hopen: "Ik word niet beter totdat ze iets vinden. Het kan zijn dat het stil blijft staan, maar het kan ook zijn dat het snel gaat groeien en dat het klaar kan zijn. Ik weet alleen dat er iets in mijn hoofd zit, maar dat hoeft niet per se mijn doodsoorzaak te zijn. Je kan ook naar buiten lopen en worden aangereden."

Myrthe toont zich optimistisch, sterk en gezond. Niks doet vermoeden dat ze ongeneeslijk ziek is. Zo voelt ze zich ook niet. Ze studeert rechten, zit bij een vrouwendispuut en traint het liefst meerdere keren in de week. Wel is ze een stuk vermoeider dan eerst. ‘Ik probeer te sporten voordat ik een belangrijke afspraak heb, zodat ik even afleiding heb. Ik voel me altijd beter als ik heb gesport."

Ze noemt zichzelf een 'nuchtere Brabo' en dat wordt bevestigd door hoe ze tegen haar ziekte aankijkt: "Je kan altijd wel iets positiefs zeggen over een situatie. Ik ga blij door het leven en we zien wel hoe het eindigt."

Een andere afleiding voor haar is TikTok, waar ze haar volgers meeneemt in haar leven als 21-jarige studente met hersenkanker. Daar krijgt ze veel reacties op. Ook vindt ze het contact met lotgenoten fijn: "Mensen helpen me door mijn traject heen. Eigenlijk doe ik dat nu ook voor anderen en dat geeft me weer kracht om door te gaan."

Terug naar die spannende afspraak bij het ETZ. Samen met haar moeder gaat Myrthe de beruchte voordeur door. Op naar de dokter, langs de bekende ziekenhuisgangen. De uitslag van de MRI-scan verschijnt op het scherm, samen met een paar zeer onverwachte woorden van de arts: de tumor blijkt gekrompen. De opluchting is onbeschrijfelijk en tranen van blijdschap rollen over een brede glimlach: "Dit is een droomscenario. Er valt een last van mijn schouders af. Ik ga vanavond aan de cocktails. Misschien ga ik nog uit: het leven vieren."

LEES OOK:

Verpleegkundige Eva ziet de dood om zich heen, maar heeft de mooiste baan