Voor het laatst is Jos de Louw deze woensdag bezig met het kneden van deeg. “Ja, dit is toch wel een beetje vreemd”, zegt hij. 48 jaar lang werkte hij bij Bakker van de Ven, vanaf zijn twaalfde: “Toen mocht ik meehelpen met schrobben. Mijn loon was toen twee Marsrepen waard.”

Jos is het manusje-van-alles in de bakkerij. “Ja dat vond ik altijd heerlijk. Ik ben hier kind aan huis.” Hoe het gaat zijn na zijn pensioen, weet hij nog niet. ”Ik ga het werken wel missen. Maar ook weer niet alles. In de nacht mijn bed uit voor een storing is gelukkig voorbij."

Verderop in de bakkerij is Maarten van den Bosch bezig met het laden van een bestelauto. “Dit voelt helemaal niet verkeerd zo’n laatste dag”, lacht hij . “Ik ben nog een beetje aan het hobbyen hier en vanaf morgen ga ik alleen maar leuke dingen doen. Ik ben dan bezig met mijn paarden, de kippen en mijn groentetuin. Op mijn boerderij heb ik genoeg te doen.”

Maarten begon toen hij 13 was als weekendhulp in het magazijn. “Ik was een jong manneke toen en ik wilde een beetje geld verdienen voor het weekend. Zo ben ik er in gegroeid.” Bijna vijftig jaar heeft hij gewerkt bij Bakker Van de Ven. “Ik had het ideaal hier in de ploegendienst. Was altijd in de middag thuis voor mijn kinderen, dus waarom zou je dan ergens anders gaan kijken?”

Na bijna honderd jaar hebben de twee mannen de nodige sterke verhalen te vertellen. “Ik reed wel eens in Odiliapeel toen daar net nieuwe drempels waren”, begint Jos. “Die waren wel wat hoog, bij de tweede drempel kwam ik weer op de grond en toen vlogen de deuren van de bus open.”

Ook Maarten heeft zo’n verhaal. “Ja, vroeger hadden we slechte bussen. Dan vlogen de deuren open tijdens het rijden en lag al het brood op straat." Maar het was volgens Maarten vroeger vooral gezelliger: "We hadden nog geen mobiel. Terwijl nu iedereen in de pauze op zijn telefoon zit te kijken. En ook de baas kan mij appen.”

Eigenaar Ruud van de Ven gaat de twee enorm missen. “Het gat dat deze twee achterlaten vul je niet zomaar op . We raken een bonk aan ervaring kwijt”, zegt hij. “Ik zou ze op oproepbasis best willen houden.”

Intussen staat er buiten een oude Amerikaanse pick-uptruck klaar. Maarten en Jos mogen achter in de bak zitten op de broodkisten. Ze worden uitgezwaaid en rijden een laatste rondje door Venhorst, uitgezwaaid door alle kinderen van de basisschool die naast de bakkerij staat.

Na twee rondjes over het dorpsplein glunderen de twee mannen van alle aandacht. “Dit is wel een hele groot verrassing. Het doet wel wat met me”, zegt Jos. “Het is echt leuk”, vult Maarten hem aan. “Het genieten kan nu echt beginnen.”