Om maar met de deur in huis te vallen: het is niet zo dat een flitspaal vandaag de dag een fotootje maakt met een analoge camera, zoals je wel eens hoort. Toch is dat helemaal niet raar gedacht, want ongeveer tien tot vijftien jaar geleden kwam je zulke flitspalen nog steeds in Nederland tegen.

Een flitspaal maakte dan een échte foto van een auto die bijvoorbeeld te hard reed. Dat foto belandde op een ouderwets fotorolletje en dat fotorolletje moest ook daadwerkelijk ergens worden ontwikkeld. Een nogal tergend proces, zoals je je kunt voorstellen.

Mede daarom gebruiken flitspalen in Nederland tegenwoordig digitale camera’s. Dat is handig: die methode is beter te vertrouwen en minder onderhoudsgevoelig. Een digitale foto is bovendien lekker snel doorgestuurd naar het Centraal Justitieel Incassobureau (CJIB) in Leeuwarden, waar de boete verwerkt en verstuurd wordt.

LEES OOK: Bijna 400.000 mensen geflitst: bij deze palen gebeurde dat het meest

Opvallend detail: in de tijd van analoge flitspalen waren lang niet alle flitspalen in Nederland daadwerkelijk uitgerust met een camera. Camera's waren daar te duur voor. Daarom werd er met de camera’s tussen palen gerouleerd.

Vervanging van de analoge camera
Ruim vijftien jaar geleden begon Nederland mondjesmaat met het vervangen van de klassieke flitspaal door een digitaal exemplaar. De naam ‘flitspaal’ klopt dus eigenlijk niet meer. De term stamt uit de tijd dat flitspalen met analoge camera’s nog een flits nodig hadden zodat het kenteken zichtbaar werd als het donker was.

Sinds 2015 zijn flitsende flitspalen zelfs wettelijk verboden. Tegenwoordig zijn Nederlandse flitspalen uitgerust met een onzichtbare infraroodflitser. Ook de veiligheid van de bestuurder is meegenomen in dat besluit: een felle flits kan een bestuurder afleiden of laten schrikken.

In veel andere Europese landen, waaronder België, kun je overigens nog steeds geflitst worden met een flits, maar ook daar wordt dat steeds zeldzamer.

In onderstaande kaart zie je het aantal flitsboetes per gemeente:

Verschillende flitspalen
Vaak ontstaat ook verwarring over ‘hoe’ er geflitst wordt. De ene flitspaal is immers de andere niet. Flitspalen die meten of jij door rood licht rijdt, roodlichtflitsers, werken bijvoorbeeld anders dan snelheidsflitsers.

Een roodlichtcamera maakt eigenlijk twee foto’s: met de eerste foto (bij de eerste lus) wordt gecheckt of je door rood bent gereden, met de tweede foto (bij de tweede lus) wordt berekend of dat écht zo is, en hoe hard je dat hebt gedaan. De tijd die tussen die twee foto’s verstrijkt, bepaalt je snelheid. Als je te hard door groen rijdt, ben je dus alsnog de klos bij een roodlichtflitser.

Een snelheidscamera die hardrijders beboet werkt meestal met een radar. Die schiet een (voor mensen) onhoorbare geluidsgolf uit en meet de weerkaatsing van die golf naar de kast. Hoe langer het duurt voordat de flitskast een signaal terugkrijgt, hoe harder het voortuig rijdt. Uit dat tijdsverschil is op te maken hoe hard een voertuig rijdt.

LEES OOK: Leo wordt gek van ronkende Harley's: 'Er zijn al mensen voor verhuisd'

Overigens is er een nóg modernere flitskast die de show probeert te stelen: de lawaaiflitser. Die meet met speciale microfoons hoeveel lawaai een auto maakt. Zo kan de bestuurder beboet worden voor geluidsproductie. Vooralsnog is de lawaaiflitser enkel ingezet bij proeven. Vooralsnog is de kans dus klein dat je ze op de Brabantse wegen tegenkomt.