Bij een voorzichtig zonnetje worden de eerste vijftig lammetjes de wei ingelaten. De moederschapen rennen het weiland in, de lammetjes staan wat onwennig in de aanhangwagen te kijken. Maar eenmaal op het gras gaan de jonge beestjes rennen en springen en even later liggen ze te genieten van de zonnestralen.

“Het is lente, het is lente, het is begonnen”, roept Riaan over de velden in Heeze. De blijdschap komt van diep bij de schaapsherder. “Na vorig jaar met de blauwtong was het allemaal spannend of het wel ging lukken. Het was echt gruwelijk.” Tien procent van zijn kudde, zo’n 140 schapen, verloor hij afgelopen jaar aan de ziekte.

Riaan verruilde zo’n tien jaar geleden de zorg voor de schapen. ”Schapen betekenen alles voor mij”, zegt hij met een glimlach. “Ik dacht vorig jaar echt, net als veel collega’s, dat het voorbij was met al mijn schapen."

Als door een wonder kwam alles goed en op deze 'feestdag' huppelen de lammetjes rond. “Een aantal rammen was ontsnapt en kwam uiteindelijk terecht bij de 'gepensioneerde' dames. Daar kwamen wonderwel heel veel lammetjes vandaan. We waren tien procent kwijt, maar door de ontsnapte rammen werd het weer goedgemaakt.”

Donderdagochtend werd het honderdste lammetjes van dit nog prille jaar geboren. En precies op die dag mochten de eerste vijftig dus ook naar buiten. Voorbijgangers waren verbaasd want lammetjes op 6 februari is aan de vroege kant. “Deze zijn gemaakt om tegen wat kou te kunnen”, verklaart Riaan.

De lammetjes kruipen ’s nachts tegen hun moeder aan. "Alleen bij regen, kou en een flinke wind kan het even moeilijk worden. Maar moedermelk en de warme vacht van moeder is genoeg.” Elke avond komt de tevreden schaapsherder rond tien uur nog even naar zijn schapen kijken: “En dan zie ik alleen maar gelukkige lammetjes”.