"Wij jagen er hier elke maand zo'n 400 tot 500 kilo aardappels doorheen", zegt Fred van Weerd (67) niet zonder trots vanachter zijn fornuis. "We hebben altijd heel hard gewerkt, maar vooral veel genoten van de gezelligheid. Stoppen zal dan ook moeilijk zijn na 52 jaar. Ik ga het missen en er wel een traantje om laten."

Ook bij zijn vrouw Marloes (65) roept de beslissing een dubbel gevoel op. "Aan de ene kant is het vreemd en aan de andere kant is het heerlijk", vertelt ze. "We vinden het werk nog altijd leuk en gaan de mensen missen. Maar de rust zal ons goed doen omdat er toch wat lichamelijke mankementen komen."

Vrijwel iedereen in Breda kent In den Boerenstamppot in het hartje van het centrum. Het restaurant is uitgegroeid tot een iconische plek om spotgoedkoop een driegangenmenu van Hollandse kost te verorberen met een uitbatend echtpaar dat de zaak smoel, warmte en gezelligheid geeft.

"Ik eet hier altijd standaard één keer week", zegt een klant die in een balletje gehakt prikt. "Het is lekker goedkoop en net alsof ik bij opa en oma aan het eten ben."

"Deze zaak betekent veel voor Breda en is altijd stampvol", zegt vaste klant Arno, die aan de bar achter een volgeladen bord met zuurkool met spek zit. "Vooral de vrijgezelle man wordt hier heel blij van. Veel mensen komen hier ook voor een praatje. Fred is niet alleen kok, maar ook psycholoog. Het is echt een aderlating dat hij en Marloes stoppen."

"Je bent een restaurant, maar ook een beetje een sociale instelling", erkent Fred die al op zijn 15e in de zaak begon en deze begin jaren tachtig overnam. "We hebben heel veel vaste gasten en als iemand ziek is, bellen we op en vragen wat diegene wil eten. Dan brengen we dat thuis."

Natuurlijk is het goedkope driegangenmenu een wezenlijk onderdeel van het succes, maar eigenlijk zijn het vooral Fred en Marloes zelf. "Hier komen mensen van alle leeftijden", zegt Marloes. "Van vuilnisman tot directeur. En als we geen plek hebben, zetten we wildvreemden ook gewoon bij elkaar aan tafel. Dat is tien minuten en dan zitten ze gezellig te kletsen. Als je niet gemoedelijk en normaal bent, hoor je hier niet thuis."

Marloes heeft inmiddels een zee aan mooie herinneringen. "We hadden hier eens een groep Chinezen", vertelt ze smakelijk. "Die wilden al onze gerechten tegelijk op tafel. Nou, die mensen likten zelfs de bakjes uit. Dat was echt mooi."

Het afscheid wordt er op 1 mei eentje van een lach en een traan. "Je wordt hier niet rijk van, maar geld weegt niet op tegen al het leuks wat wij hier hebben meegemaakt. We gaan dan ook met veel vaste klanten contact houden. Velen vragen of we nu bijn hun komen eten, haha."

Dat gaan ze doen. Of in de eigen In den Boerenstamppot, want de zaak wordt overgenomen. "De zaak wordt als het goed is op een zelfde manier voortgezet en ik hoop dat de nieuwe eigenaar net zo'n leuke tijd krijgt al wij. Als het eten goed blijft, ga ik het zeker promoten en en er zelf ook gewoon regelmatig eten."