Corona, we hadden er nog nooit van gehoord. Een vreemd virus aan de andere kant van de wereld, iets besmettelijks, en in het nieuws zagen we hoe Chinezen in Wuhan rondliepen met mondkapjes voor het gezicht.

Toen minister Bruins tijdens een live-uitzending op tv bekendmaakte dat de eerste coronabesmetting in Nederland was vastgesteld, lag Lea al een week op de intensive care met een dubbele longontsteking.

De artsen wisten niet goed wat er met haar aan de hand was, maar ze werd zieker en zieker. Besloten werd haar in slaap te brengen, waarna ze werd overgebracht naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. "In Rotterdam hebben ze me uiteindelijk getest en toen kwamen ze erachter dat ik corona had", vertelt de 54-jarige Lea.

"Het was een inktzwarte periode met een hoop verdriet, vooral voor mijn man", blikt ze terug. "Hij kreeg te horen dat hij afscheid van me moest nemen, omdat ze niet wisten of ik nog wel bij zou komen."

Zes weken lag Lea in een kunstmatige coma, terwijl het virus als een ongewilde invasie door haar lichaam trok. Toen ze weer bijkwam, hoorde ze van de verpleging wat er was gebeurd en dat het hele land op slot was vanwege het coronavirus. "Ik had het gevoel dat het mijn schuld was", vertelt ze. "Ik bleek anderen te hebben aangestoken, ook mijn man en mijn schoonmoeder. Om me heen stierven veel mensen. Het was vreselijk."

Lea's man en een goede vriendin hielden iedere dag in een boekje bij hoe het haar ging. "Daardoor weet ik achteraf wat er allemaal is gebeurd en hoe dicht ik langs de afgrond ben gescheerd."

Het bed in het ziekenhuis werd omgewisseld voor het revalidatiecentrum. "Ik kon helemaal niks. Alleen mijn rechterhand kon ik nog bewegen, dat was alles. Ik moest opnieuw leren staan en lopen."

Lea is het virus nooit te boven gekomen. "Voordat ik corona kreeg, leed ik al aan reuma. Dat samen heeft ervoor gezorgd dat ik minder mobiel ben." Ze loopt moeizaam, is kortademig en benauwd. "Kleine stukjes gaat nog wel, maar daarna beginnen m'n longen op te spelen."

Vroeger ging ze er tijdens vakanties graag op uit samen met haar man. Wandelen, genieten van het natuurschoon. "Dat mis ik nog steeds. Nu doe ik zo'n beetje alles met een scootmobiel."

Waar ze nog steeds dagelijks mee worstelt, is haar mentale conditie. "Mijn geheugen is niet meer wat het is geweest. Dingen op korte termijn ben ik eigenlijk meteen weer kwijt", zegt ze met een zachte blik. "Daar zit geen verbetering in, daar is ook geen therapie voor."

Wekelijks is te vinden bij de fysio, waar ze medische fitness doet. De fysiotherapeut begeleidt haar bij de oefeningen en let erop dat ze goed ademhaalt.

De dingen gaan niet meer van een leien dakje. Grootse plannen maken en bergen verzetten, dat is voorgoed voorbij. Maar er zijn nog wel kleine dingen, en juist daar zit voor haar de schoonheid in. "Het gaat goed, maar wel met beperkingen. Toch zie ik de toekomst met een lach tegemoet, samen met mijn man en onze hond en kat."