Linda (35) werd wakker in het ziekenhuis. Ze belde haar vriend. “Hij zou naar het ziekenhuis komen, maar is nooit op komen dagen. Drugs waren voor hem belangrijker. Maar wat misschien nog bizarder was, was dat ik hoopte dat hij drugs zou meenemen naar het ziekenhuis.”

Linda worstelde al jaren met een zware cocaïneverslaving. Maar door het auto-ongeluk kwam ze tot het besef dat ze het roer moest omgooien. “Het was niet meer de vraag of het fout ging, maar wanneer.” Ze liet zich voor de tweede keer opnemen in een afkickkliniek en ging in therapie. Nu is ze een half jaar clean en probeert ze langzaamaan weer haar leven op te bouwen met haar zoontje: “Ik voel me zo vreselijk schuldig naar hem toe, ik wil hem nu alleen maar goeds geven.”

Linda’s verslaving begon op een avond thuis met vrienden: “Het begon heel onschuldig, vrienden hadden het mee en ik probeerde het. Maar helaas beviel het me wel.” Haar drugsgebruik liep al snel uit de hand: “Ineens gebruikte ik het ieder weekend. Als ik maandag weer moest werken en niet kon slapen van de coke, gebruikte ik slaappillen.” En zo ging het van kwaad tot erger: “Ik gebruikte heel vaak cocaïne terwijl mijn zoontje op bed lag. Ik dacht: dat kan toch gewoon, hij merkt daar toch niets van? Natuurlijk wel. Dat had natuurlijk helemaal verkeerd af kunnen lopen.”

Door het cocaïnegebruik veranderde Linda in iemand waarin ze weinig van zichzelf herkende: “Ik loog, bedroog en manipuleerde mijn familie. Ik sloot mezelf op omdat ik niet meer naar mensen toe durfde, bang dat ze zagen dat ik verslaafd was. Ik liep continu rond met een leugen. Ik wist wel dat ik verslaafd was, maar ik gaf het niet toe. Ik wilde de drugs niet kwijt.”

Omdat haar gebruik zo heftig was, moest ze gedwongen worden opgenomen: “Ik was er zo erg aan toe dat ze in het ziekenhuis zeiden: als je zo doorgaat leef je misschien nog vier jaar. Maar het boeide me niet. Ik heb de opname afgemaakt zodat ik zo snel mogelijk weer buiten was en naar de drugs kon grijpen.”'

Terug uit de kliniek ging de ellende verder. Door haar verslaving maakte ze verkeerde vrienden en keuzes. Dat leidde zelfs tot een politie-inval in haar huis: “Toen we verhuisden, durfde mijn zoontje nog steeds niet te gaan slapen. Hij was altijd bang dat de politie binnen zou vallen. Als je dat van een kindje van twee hoort, besef je pas hoeveel indruk het heeft gemaakt. Daar voel ik me nu zo schuldig over”, vertelt ze terwijl de tranen over haar wangen stromen.

Na het auto-ongeluk besloot Linda nog één keer af te kicken in een kliniek: “Nu wilde ik zelf echt heel graag stoppen, ik nam het serieus. In de kliniek zit je in een veilige bubbel, maar als je thuiskomt moet je het zelf doen. Dan heb je nog zo’n sterke zucht naar drugs. De eerste dagen wil je bijna rennen om het te halen. Daar moet je doorheen.”

En dat lukte haar. Een half jaar later is Linda nog steeds clean en vastberaden dat zo te houden. “Als ik het moeilijk heb, kijk ik video’s terug van mezelf toen ik verslaafd was. Dat helpt echt. Op sommige video’s kan ik amper meer praten door het gebruik. Ik zag er niet uit. Zo wil ik niet meer zijn.”

Linda besloot afleiding te zoeken op social media en downloadde TikTok. Daarop deelde ze haar verslavingsverhaal. Haar video werd ruim 30 duizend keer bekeken.

Met haar verhaal hoopt Linda andere verslaafden ook te motiveren om te stoppen: “Het gaat een keer fout en dat besef moet je krijgen. Ik maakte mezelf en de mensen om mij heen kapot. Voor wat, dat ene snuifje? Drugs zijn uiteindelijk niet lekker. Het maakt niet beter, je wordt geleefd door de drugs.”

Sinds Linda weer thuis is uit de afkickkliniek, worstelt ze nog dagelijks met haar verslaving: “Ik heb mijn verjaardag bijvoorbeeld bewust niet gevierd. Bij een feestje kan ik alleen maar denken aan gebruiken, dat zit nog zo in mijn systeem.”

Ook nieuwe vriendschappen zijn ingewikkeld: “Als vrienden me vragen of ik mee uit ga, zeg ik altijd nee. Soms schaam ik me er ook wel voor als ik moet uitleggen waarom. Dat maakt het ook moeilijk om nieuwe contacten te leggen, ik ontwijk het liever. Daardoor voel ik me soms best eenzaam, want mijn oude vrienden zie ik ook niet meer. Veel familie is het vertrouwen kwijt, zij kennen alleen de Linda die gebruikt, maar dat is niet wie ik ben. Ze moeten mij opnieuw leren kennen, ik moet mezelf bewijzen.”

Ondanks alles kijkt ze toch positief vooruit. “Ik ben blij met hoe ik hier nu sta. Gewoon clean, met mijn kindje, hoe het hoort. Zo kan het ook, en zo ga ik door!”