Met tranen in zijn ogen staat tonproater André Geldtmeijer (61) in het Etten-Leurse Turfschip. Zelf is hij meervoudig winnaar in de ton. Zelfs, of misschien juist, nadat hij een herseninfarct had, pakte hij de kunst door. “Maar het wordt tijd dat er nieuwe aanwas komt”, zegt hij. Dus nam hij Venne onder zijn vleugels.

Venne heeft een geruite blouse aan, een doekje in haar haren en zwarte klompen met knalroze sokken erin. “Kijk, ze staan helemaal vol met koetjes”, laat ze zien. De outfit hoort bij haar alter ego Mientje de boerendochter. De jongste tonproater die ze hier kennen.

“Ik had verwacht dat ze het niet zo grappig zouden vinden, maar ik kreeg een staande ovatie”, zegt ze stralend. Als Venne lacht, komen de groene elastiekjes van haar blokjesbeugel tevoorschijn. “We hebben lang geoefend, vooral op de grappen en de bewegingen. En dat ik hárd moest praten. En woorden als èrbeezie moest zeggen, in plaats van aardbei.”

Haar concurrenten, die vindt ze maar wat serieus. Zelf gaan Vennes grapjes over d’r familie, over het boerenleven en het leven door de bril van een tiener. “Hopelijk gaan meer jonge mensen dit doen”, zegt ze. Dat lijkt haar toch wel een stuk gezelliger.

Noem het gezelliger, noem het belangrijk, voor André is het vooral het overdragen van een stuk Brabants erfgoed. Tonproaten en dialect: dat is een stuk cultuur dat toch met uitsterven bedreigd wordt. “Dat moet gewoon blijven bestaan”, zegt André. En daar is geen discussie over mogelijk.

Voor nu was Vennes deelname gewoon voor de leut. Ze deed niet mee voor een prijs, maar kreeg tips en tops van de jury. “Maar eigenlijk waren dat alleen maar tops”, vertelt ze. “Misschien dat ik over een paar jaar aan de wedstrijd meedoe.”

Glashelder. Een natuurtalentje.