Dé viert haar 100ste verjaardag op de fiets: 'De hele familie erachteraan'
Dé wist van niets. In de hal van verzorgingshuis Vredenbergh stond haar hele familie haar op te wachten. Als de liftdeuren opengaan en iedereen luidkeels begint te zingen, valt ook bij haar het kwartje. Na de schrik volgt een dikke glimlach. "Dit had ik niet verwacht, maar wat geweldig dat iedereen er is."
"Je bent een fietsend geschiedenisboek."
En daar stond-ie dan: haar vertrouwde duofiets, waarmee ze al zo’n 130 ritjes maakte met Fietsmaatjes Breda. Maar voor deze speciale gelegenheid was hij éxtra feestelijk versierd. “Hier fietst een honderdjarige!” stond er in grote letters op.
Dochter Ingrid had de verrassing bedacht: “Fietsen is zó belangrijk voor haar." Naast de beweging, wat ook op deze leeftijd belangrijk is, kan ze bij fietsmaatje Geert altijd haar hart luchten. "Toen ze net verhuisd was naar het verzorgingstehuis had ze het echt moeilijk. Het fietsen is daarin heel belangrijk geweest. Bij Geert deelt ze dingen die ze misschien niet eens aan ons vertelt.”
Tekst gaat door onder de foto.
De verrassing ontroert Dé: "Ik voel me toch zo klein, dat ze dit allemaal voor me doen,” zegt ze met trillerige stem. “Ik weet niet goed waar ik dit aan heb verdiend, maar ik vind het wel heel fijn dat iedereen er is.” Een dikke knuffel voor Geert volgt. “Als ik ergens mee zit, helpt hij me altijd. Ik zou hem niet graag missen.”
Dat is wederzijds, zegt Geert. “We hebben veel lol op de fiets. Je bent een levend geschiedenisboek met al je verhalen", vertelt hij vrolijk.
"Dan kunnen zij ook eens zien hoe ver ik elke week fiets."
Gelukkig hebben Dé, Geert en de familie van Dé zaterdag meer geluk: "Het zonnetje begint zelfs een beetje te schijnen."
Dé en Geert leidden de stoet, gevolgd door de hele familie op de fiets. De rit ging naar stamcafé De Kogelvanger, een tocht van 5 kilometer. Na een feestelijke lunch, koffie en gebak stond de terugweg op het programma. In totaal 10 kilometer – en dat op haar honderdste verjaardag! Maar dat lijkt Dé niets te deren.
“Dan kunnen ze eindelijk eens zien hoe ver het is,” grapt ze. “Echte sportieve prestatie, hoor!”
Geert knikt lachend. “Als ze niet doortrapt, zeg ik: ‘Doortrappen!’ En dan gaan we weer.” De twee zijn inmiddels drie jaar een onafscheidelijk duo. “Ze kan haar verhaal bij me kwijt, en ik luister. Soms mopperen, soms lachen, maar altijd gezellig.”