"Ik voel me echt een Nederlandse", vertelt Nadia Hagen (44) met een zekere stelligheid in haar stem. Ze woont al járen in Eindhoven, studeerde in Nijmegen, is met een Nederlander getrouwd, tennist, fotografeert en werkt hier. "Hier voel ik me thuis. Mensen zijn wat blijer, positiever. Lolliger en makkelijker. Er hangt een fijnere sfeer. Dat is een Duitsland toch een stuk stijver."

Ze noemt wat voorbeelden van verschillen tussen de Brabander en de Duitser. Dat je daar in de supermarkt als klant écht koning bent, maar dat Duitsers ook wel heel veel mopperen. Dat je in Eindhoven gewoon 'hoi' zegt, als je de buurman tegen komt. En 'sorry', als je tegen iemand aanbotst in de supermarkt. Maar dat je ook niet voor de hele bevolking kan spreken.

Een roestige liefde heeft Nadia dus, met het land van Schnaps, Bratwurst und Bier. Nieuws over haar geboorteland volgde ze eigenlijk nauwelijks meer, maar de afgelopen jaren gebeurde er zóveel, dat ze er niet omheen kon. "Mensen hebben angst. Er zijn protesten met honderden, in Berlijn zelfs honderdduizend mensen", vertelt journalist Christa Koeyvoets daarover. Zij is Nederlandse, maar woont in Hamburg. "In Nederland valt een coalitie best wel vaak uit elkaar. Maar dat dat vorig jaar in Duitsland is gebeurd, is best wel uniek."

Vooral het asieldebat zorgt voor veel spanning in het land. Na dodelijke aanslagen door (voormalige) asielzoekers in Maagdenburg, Hanau en het recente drama in München, zijn de messen in het publieke debat geslepen. "Er ontstaat een splitsing in de maatschappij", merkt Nadia op. "Het lijkt wel alsof mensen niet meer met elkaar kunnen praten. Je mist de redelijkheid. Mensen lijken meer op zichzelf te zijn en minder om hun medemens te geven."

Ze schrok enorm toen ze zag hoe Duitsland eraan toe was. "Vooral door de grenscontroles en de plannen om de grenzen dicht te gooien", vertelt ze. Het wakkerde iets aan bij haar.

Sinds ze in Nederland kwam wonen, had ze eigenlijk niet meer over stemmen in Duitsland gedacht. Dat vond ze niet zo belangrijk: ze woonde er immers niet meer. "Het was alsof ik een geheime superkracht was vergeten. Ik wist niet eens of het nog mocht. Maar binnen een paar dagen had ik mijn stembiljet binnen."

Het is een druppel op een gloeiende plaat, dat weet ze heus wel. "Maar ik hoop dat er meer mensen zijn die denken zoals ik. Dat we samen sterker zijn, we wat liever voor elkaar mogen zijn. En meer open mogen staan voor échte gesprekken met elkaar. Alleen zal ik het verschil niet maken, maar jede Stimme zählt."